Villach - Edirne
24 juli 2015 - Silivri, Turkije
Villach - Edirne
Het wordt al donker als de trein na lang wachten vertrekt. Na een half uur komen we aan bij de grens van Slovenië, waar de trein wordt verwisseld en we weer verder rijden. Mijn gemiste avondeten kan ik gelukkig alsnog inhalen, want in het restauratierijtuig wordt nog eten geserveerd. Om een uur of drie wordt ik wakker gemaakt voor paspoortcontrole bij de croatische grens. Na vijf minuten blijkt er bij iemand iets mis te zijn, waarna er een half uur helemaal niets gebeurd. Ineens vertrekken we weer en rijden we verder door de nacht. Het is binnen en buiten nog bloedheet waardoor de ramen wijd open staan en er een flinke wind door de coupé gaat. S'ochtends word ik na slecht geslapen te hebben weer vroeg wakker gemaakt door de paspoortcontrole bij de grens van Servië. Bij het zien van de rijtuigen van de Servische trein veranderde mijn mening over onze voormalig Oostblok rijtuigen die er nog enigszins redelijk uitzien. De gemiddelde Servische trein ziet er meer uit als een gevangeniswagon waar geen ramen in zitten en waar kleren en dergelijke uithangen. Dan hebben ze ook nog bijpassende verlaten treinstation in ussr stijl met daarbij nog alles wat ooit op het spoor reed, maar nu niet meer, ernaast staat geparkeerd. Het is binnen en buiten de trein zeker 35 tot 40 graden en er is helaas weinig wind omdat de trein niet harder als 40 kan vanwege de slechte rails. Wat het er ook niet minder prettig op maakt is dat de trein bij elk station dat nog gebruikt wordt stopt en we niet naar buiten mogen. Servië is overigens niet erg mooi, behalve de bergen. Daar wordt de trein weer verwisseld voor een oude diesel die over een prachtige bergpass rijdt.
Bij de grens controle van Bulgarije komt de strenge douanier aan boord en mijn paspoort nauwkeurig onderzoekt. Wanneer hij verder gaat met de bagage ziet (en ruikt waarschijnlijk) hij mijn motorlaarzen, draait zich om en gaat dan verder met de volgende de andere coupés. Naast onze trein staat nog een trein vol met Duitse jongeren te wachten, al drie uur lang wachten ze op reparatie en kunnen de trein niet uit, net op het moment dat ik besluit ze op een biertje te trakteren omdat zij geen restauratie aan boord hebben vertrekt onze trein en blijven ze in het donker achter.
S'ochtends word ik wakkergemaakt voor de paspoortcontrole, wat een misverstand is, want de trein is ( overigens voor de tweede keer) kapot. Een half uur later is er weer een nieuwe trein en rijden we verder naar Turkije. Bij de grens van Turkije is het echt menens, hoge hekken met scheermesdraad, mannen met machinegeweren en douanebeambtes met korte rokjes. We moeten uitstappen om onze paspoorten te laten stempelen. In het gebouw van de de douane sta ik in de rij te wachten als een douanebeambte langskomt om mijn paspoort in te zien. Ze stelt een vraag in het Turks die ik niet begrijp, maar de rest van mijn medepassagier wel, waarna er minstens vijf Turken voor mij op de bres springen en in vier talen, waarvan ze verwachten dat ik er minstens drie begrijp, mijn probleem aan mij beginnen uit te leggen en tegelijkertijd heftig beginnen te discussiëren met de douanebeambte waardoor het vertrek veranderd in een groot kippenhok waarvan ik kennelijk het middelpunt ben en ik de enige ben die mijn probleem niet begrijpt. Gelukkig vraagt een jonge Belgische-turkse meid waar ik eigenlijk vandaan kom: ik kom uit Nederland en ben een echte Nederlander, kennelijk iets waar de rest van mijn medepassagiers niet van uit was gegaan en aannamen dat ik minstens half Turks zou zijn, kennelijk kan je na anderhalve dag in de trein zitten met turken volledig integreren zodat iedereen denkt dat je in ieder geval half Turk bent. Gelukkig heb ik nu iemand die uitlegt dat ik een visa moet hebben, wat ik eigenlijk al wist, maar wat mij nog niet duidelijk was. Terwijl mijn reisgenoot Memet grappen staat te maken over dat ik nu de geboeid naar de cel moet en wie nú de buitenlander is, moet ik bij een agent in stappen om naar de grens gebouwen bij de weg te rijden. Nu weet ik ook gelijk waar de uitdrukking rijden als een Turk(zoek op in de van Dale) vandaan komt, de agent scheurt met minstens 80 over het grensterrein, waar allerlei geopende vrachtwagens staan, opengesneden tankwagons liggen en weet ik het niet allemaal voor zooi ligt. Aangekomen bij de snelweggrens moet ik snel een visa kopen en weer terug rijden naar het station, waar de trein gelukkig op mij staat te wachten, waarna we verder rijden naar het eindstation. Op het eindstation is Memet nog niet opgehouden over hoe fijn dat hij het vind dat ik nu de buitenlander is en hij de autochtoon, zo fijn zelfs dat iederen het moet weten. Intussen trek ik m'n motor outfit aan en wacht ik tot de motor uit de trein kan. Na de laatste controle zeg ik nog een keer gedag en rij richting het centrum van edirne.
Edirne - Silivri
Net als ik al rijdend de prachtige moskee bekijk gaat het alarmslot dat ik van Tim heb geleend af en rijd ik met een 110 db gillende sirene door de drukke straten van Edirne. Dan maar de snelweg op, waar gelukkig een stuk minder verkeer is. Na renbaan minuten kom ik bij een groot tolstation waar mij in beperkt Engels wordt uitgelegd dat je 1 of niet met de moto op de snelweg mag, of 2 geen tol voor de motor hoeft te betalen. Ik ga voor de meest aantrekkelijke optie en dat is doorrijden. De snelweg is gelukkig erg rustig, de vluchtstrook is overigens wel bezaaid met gestrande vrachtwagens en er rijden bijna alleen maar auto's met Europese kentekens. In silivri ga ik de weg af om een hotel te zoeken, daarvoor moet ik eerst nog over een grote doorgaande weg waar er toch heel anders wordt gereden, meer zoals hoe je het zou verwachten. Ik heb eenoog hotel gevonden, het ligt aan het strand en heeft zelfs een zwembad, echt afzien dus ;) . S'avonds vuld de lucht zich met de schrille klanken van een klarinet of iets dergelijks en het gebonk van een grote trom. Er blijkt hier in het hotel een bruiloft gehouden te worden en daar hoort oosterse muziek en gedans bij. Ik neem nog even een duik in zee en schrijf daarna deze blog af.
Morgen naar Istanbul!
Het wordt al donker als de trein na lang wachten vertrekt. Na een half uur komen we aan bij de grens van Slovenië, waar de trein wordt verwisseld en we weer verder rijden. Mijn gemiste avondeten kan ik gelukkig alsnog inhalen, want in het restauratierijtuig wordt nog eten geserveerd. Om een uur of drie wordt ik wakker gemaakt voor paspoortcontrole bij de croatische grens. Na vijf minuten blijkt er bij iemand iets mis te zijn, waarna er een half uur helemaal niets gebeurd. Ineens vertrekken we weer en rijden we verder door de nacht. Het is binnen en buiten nog bloedheet waardoor de ramen wijd open staan en er een flinke wind door de coupé gaat. S'ochtends word ik na slecht geslapen te hebben weer vroeg wakker gemaakt door de paspoortcontrole bij de grens van Servië. Bij het zien van de rijtuigen van de Servische trein veranderde mijn mening over onze voormalig Oostblok rijtuigen die er nog enigszins redelijk uitzien. De gemiddelde Servische trein ziet er meer uit als een gevangeniswagon waar geen ramen in zitten en waar kleren en dergelijke uithangen. Dan hebben ze ook nog bijpassende verlaten treinstation in ussr stijl met daarbij nog alles wat ooit op het spoor reed, maar nu niet meer, ernaast staat geparkeerd. Het is binnen en buiten de trein zeker 35 tot 40 graden en er is helaas weinig wind omdat de trein niet harder als 40 kan vanwege de slechte rails. Wat het er ook niet minder prettig op maakt is dat de trein bij elk station dat nog gebruikt wordt stopt en we niet naar buiten mogen. Servië is overigens niet erg mooi, behalve de bergen. Daar wordt de trein weer verwisseld voor een oude diesel die over een prachtige bergpass rijdt.
Bij de grens controle van Bulgarije komt de strenge douanier aan boord en mijn paspoort nauwkeurig onderzoekt. Wanneer hij verder gaat met de bagage ziet (en ruikt waarschijnlijk) hij mijn motorlaarzen, draait zich om en gaat dan verder met de volgende de andere coupés. Naast onze trein staat nog een trein vol met Duitse jongeren te wachten, al drie uur lang wachten ze op reparatie en kunnen de trein niet uit, net op het moment dat ik besluit ze op een biertje te trakteren omdat zij geen restauratie aan boord hebben vertrekt onze trein en blijven ze in het donker achter.
S'ochtends word ik wakkergemaakt voor de paspoortcontrole, wat een misverstand is, want de trein is ( overigens voor de tweede keer) kapot. Een half uur later is er weer een nieuwe trein en rijden we verder naar Turkije. Bij de grens van Turkije is het echt menens, hoge hekken met scheermesdraad, mannen met machinegeweren en douanebeambtes met korte rokjes. We moeten uitstappen om onze paspoorten te laten stempelen. In het gebouw van de de douane sta ik in de rij te wachten als een douanebeambte langskomt om mijn paspoort in te zien. Ze stelt een vraag in het Turks die ik niet begrijp, maar de rest van mijn medepassagier wel, waarna er minstens vijf Turken voor mij op de bres springen en in vier talen, waarvan ze verwachten dat ik er minstens drie begrijp, mijn probleem aan mij beginnen uit te leggen en tegelijkertijd heftig beginnen te discussiëren met de douanebeambte waardoor het vertrek veranderd in een groot kippenhok waarvan ik kennelijk het middelpunt ben en ik de enige ben die mijn probleem niet begrijpt. Gelukkig vraagt een jonge Belgische-turkse meid waar ik eigenlijk vandaan kom: ik kom uit Nederland en ben een echte Nederlander, kennelijk iets waar de rest van mijn medepassagiers niet van uit was gegaan en aannamen dat ik minstens half Turks zou zijn, kennelijk kan je na anderhalve dag in de trein zitten met turken volledig integreren zodat iedereen denkt dat je in ieder geval half Turk bent. Gelukkig heb ik nu iemand die uitlegt dat ik een visa moet hebben, wat ik eigenlijk al wist, maar wat mij nog niet duidelijk was. Terwijl mijn reisgenoot Memet grappen staat te maken over dat ik nu de geboeid naar de cel moet en wie nú de buitenlander is, moet ik bij een agent in stappen om naar de grens gebouwen bij de weg te rijden. Nu weet ik ook gelijk waar de uitdrukking rijden als een Turk(zoek op in de van Dale) vandaan komt, de agent scheurt met minstens 80 over het grensterrein, waar allerlei geopende vrachtwagens staan, opengesneden tankwagons liggen en weet ik het niet allemaal voor zooi ligt. Aangekomen bij de snelweggrens moet ik snel een visa kopen en weer terug rijden naar het station, waar de trein gelukkig op mij staat te wachten, waarna we verder rijden naar het eindstation. Op het eindstation is Memet nog niet opgehouden over hoe fijn dat hij het vind dat ik nu de buitenlander is en hij de autochtoon, zo fijn zelfs dat iederen het moet weten. Intussen trek ik m'n motor outfit aan en wacht ik tot de motor uit de trein kan. Na de laatste controle zeg ik nog een keer gedag en rij richting het centrum van edirne.
Edirne - Silivri
Net als ik al rijdend de prachtige moskee bekijk gaat het alarmslot dat ik van Tim heb geleend af en rijd ik met een 110 db gillende sirene door de drukke straten van Edirne. Dan maar de snelweg op, waar gelukkig een stuk minder verkeer is. Na renbaan minuten kom ik bij een groot tolstation waar mij in beperkt Engels wordt uitgelegd dat je 1 of niet met de moto op de snelweg mag, of 2 geen tol voor de motor hoeft te betalen. Ik ga voor de meest aantrekkelijke optie en dat is doorrijden. De snelweg is gelukkig erg rustig, de vluchtstrook is overigens wel bezaaid met gestrande vrachtwagens en er rijden bijna alleen maar auto's met Europese kentekens. In silivri ga ik de weg af om een hotel te zoeken, daarvoor moet ik eerst nog over een grote doorgaande weg waar er toch heel anders wordt gereden, meer zoals hoe je het zou verwachten. Ik heb eenoog hotel gevonden, het ligt aan het strand en heeft zelfs een zwembad, echt afzien dus ;) . S'avonds vuld de lucht zich met de schrille klanken van een klarinet of iets dergelijks en het gebonk van een grote trom. Er blijkt hier in het hotel een bruiloft gehouden te worden en daar hoort oosterse muziek en gedans bij. Ik neem nog even een duik in zee en schrijf daarna deze blog af.
Morgen naar Istanbul!
Groetjes Arie-Piet en Willeke