Dag 11-13

Vannacht is het weer koud geweest. De rijp staat weer dik op de tent. Daniël heeft het met kleren aan in z'n slaapzak alsnog koud gehad en wijt het aan z'n slaapzak. Ik heb dezelfde slaapzak en ben het er niet mee eens dat het aan de slaapzak ligt. Het is in ieder geval echt koud geweest. Een bidon die nog op de fiets zat is volledig bevroren. Het ontbijt bestaat uit havermout met daar doorheen nutella en banaan en gaat er goed in bij ons beiden. We slaan de rijp van de tenten af zodat we de tenten enigszins droog kunnen inpakken. We stappen op de fiets en gaan weer verder. Na nog een paar klimmetjes kunnen we gelukkig weer lang afdalen. De weg volgt de vallei voor kilometers lang naar beneden en dat rijdt erg prettig. Bij het inrijden van een dropje worden we staande gehouden door twee agenten. Degene die Engels spreekt loopt  terug naar een vrachtwagen die op de afhandeling van z'n controle staat te wachten. De agenten zijn allebei ongeveer onze leeftijd. Degene die achterblijft staat wat onzeker te wachten tot zijn collega terug is. We vragen ons af waarom we staande worden gehouden. Als de andere agent terug is wordt het duidelijk. "Waar komen jullie vandaan?" Holland. De reactie is als volgt: "Aahh,  PSV Eindhoven, Ajax!" Voetballiefhebbers dus. Helaas weten wij allebei bijna niets van voetbal, dus dat houdt ook gauw weer op. De agenten vragen verder waar we heen gaan? Omdat Iran hier wellicht niet als de meest populaire bestemming wordt beschouwd geven we aan dat we naar Tatvan reizen, een stad in het oosten van Turkije dat op de route ligt. We vragen waar de goede eettentjes in de volgende grote stad te vinden zijn en krijgen een uitgebreide lijst van goede zaakjes. We zwaaien ze gedag en gaan weer verder. 
In het stadje verderop stoppen we in de vrij drukke hoofdstraat bij de groenteboer om wat fruit te kopen. Daniël staat binnen om af te rekenen en ik bewaak de fietsen. Plotseling hoor ik een gigantische klap achter me. Vuurwerk is het niet en er is niet zo hard als dat er een bom zou zijn afgegaan. Wat dan wel? Een vrachtwagen die langs reed is verderop met een sissend geluid stil komen te staan en er hebben zich wat toeschouwers verzamelt. Waarschijnlijk is er van de vrachtwagen een luchtleiding of een blaasbalg van de luchtvering geklapt. Een man naast me moet lachen vanwege mijn schrikreactie. Even later staat Daniël met wat bananen en appels weer buiten en gaan we weer verder.

Buiten de stad rijden we de heuvels weer in. Op een helling langs de weg staat een kudde schapen met hun herders. De herders proberen net een vuurtje aan te krijgen en staan vol in de rook van het vuur naar ons te zwaaien en te roepen. Deze uitnodiging kunnen we niet laten gaan. We zetten de fietsen lamgs de weg en lopen op de herders af. Het keteltje met water wordt in het vuur gezet en even later hebben we thee. Communiceren met ze is vrij lastig, maar met behulp van google vertalen kunnen we elkaar een beetje begrijpen. Na de thee wordt gevraagd of we honger hebben? Uhm, ja eigenlijk wel. Er komen wat broden tevoorschijn die in het smeulende vuurtje worden gelegd. Even later zie ik iets wat ik niet vaak zie; Daniël die normaalgesproken geen enkele vorm van kaas eet, behalve gesmolten kaas, die op dit moment brood met geitenkaas eet. Na de geitenkaas komt er een pan met rijst en kip tevoorschijn. De maaltijd afslaan zit er niet in, er moet gegeten worden. Tijdens het eten loopt een van de herders af en toe rond om de kudde bij elkaar te houden. Diverse stenen vliegen door de lucht om de schapen in weer terug te laten komen. De herdershond die ze hebben, de Kangal heeft kennelijk weinig zin om te herderen en ligt even verderop languit in de zon. Omdat de herders erg benieuwd zijn naar onze levens laten we ook een foto van onze hond zien. Ze zijn onder de indruk van onze kleine belg. Daniël is erg onder de indruk van de mooie ezels die de herders hebben en vraagt of ze ook fietsen hebben? "Nee, ik heb een ezel" klinkt het. Ahaa. We zijn erg benieuwd waar ze met de kudde slapen? "Gewoon, hier in het veld met een paar dikke jassen over ons heen" we voelen ons we enigszins mietjes bij deze gasten. De gespreksstof en het eten beginnen onderhand op te raken en we besluiten weer verder te gaan.   

Tegen de avond komen we in Darende aan en gaan we op zoek naar een hotel. Na die koude nachten hebben we wel behoefte aan een warm bed en een douche. Na het ontdekken van het zwembad en de spa in de kelder van het hotel besluiten we de volgende dag maar een rustdag te nemen en hier te blijven. 

Dag 12 Rustdag.
In tegenstelling tot onze vorige rustdag in Cappadocië, toen we de hele dag bijna niets anders hebben gedaan dan lopen besluiten we vandaag maar zo min mogelijk proberen te doen. We lopen door het dorpje en gaan alvast boodschappen doen, zodat we morgenochtend direct weg kunnen. Het dorpje is best gezellig, er zijn diverse theehuizen, er is een markt en er loopt een vrij snel stromende rivier door het dorp. 
In het hotel teruggekomen is et tijd geworden om het zwembad en sauna onveilig te maken. We hebben het geheel voor onszelf. Na een uur zijn we er wel op uitgekeken en bedenken we ons dat Daniël z'n broek en jas nog gerepareerd moeten worden omdat er in beide scheuren zitten. We vragen bij de receptie waar we een kleermaker kunnen vinden, als blijkt dat een van de medewerkers wel iemand kent en ons de moeite uit handen wil nemen. 
In de avond nemen we een kijkje in het restaurant van het hotel. We zijn wel enigszins uitgekeken op de Turkse keuken, die een stuk of tien verschillende gerechten te bieden heeft. Daarom is de zoektocht naar pizza begonnen. We vragen bij de keuken na of ze pizza hebben. Helaas, niemand van de bediening spreekt Engels. Een man die verderop zat te eten werpt zich als vertaler op en legt de mogelijke opties aan ons voor. Mwah, we gaan toch liever naar pizza op zoek. "Geen probleem!" klinkt het van onze vertaler. Op directieve wijze stuurt hij het personeel aan om voor pizza te gaan zorgen. We geven door wat we willen en zijn toch erg benieuwd naar hoe dit uitgevoerd gaat worden. Een kwartier later komt het antwoord hierop per scooter aan. Ze hebben naar een zaakje verderop gebeld en die hebben onze pizza's gemaakt. Fantastisch! We betalen de koerier en gaan in het restaurant beginnen met eten. Halverwege het eten komt onze vertaler met ons om wat te kletsen. Hij blijkt geoloog van beroep te zijn en is hier in de omgeving voor zijn werk. Ik ben erg benieuwd naar wat hij precies doet, maar daar blijft hij geheimzinnig over. Na wat vragen blijken ze op zoek te zijn  naar bepaalde mineralen. Welke precies wil hij helaas niet zeggen. Na het eten zeggen we hem gedag en gaan naar bed.

Dag 13

We vertrekken vandaag met als doel om in de avond in Malatya aan te komen. Het eerste gedeelte van de tocht is vrij vlak, maar na twintig kilometer begint het klimmen. We moeten ongeveer zeshonderd meter stijgen. Het begint gelukkig goed, een man en vrouw stoppen met hun gemotoriseerde driewieler naast ons en bieden hun net geoogste appels aan. De appels smaken super en de klim gaat verder. Na twee uur omhoogfietsen bereiken we de top en kunnen we pauzeren. Een paar dagen geleden zei iemand dat we ons geen zorgen hoeven te maken over beren, wolven of slangen. Daniël twijfelt daar aan en komt er na even googlen achter dat het volgende lijstje aan wilde dieren hier te vinden is: lynxen, wolven, beren, slangen, schorpioenen en nog wat ander gespuis. Of we hier ons echt zorgen over hoeven te maken is de vraag, ik verwacht zelf geen van deze dieren tegen te komen. Na de lange klim komt vaak gelukkig ook een lange afdaling. Helaas voelt de afdaling vaak korter dan de klim. Na nog een paar uur fietsen komen we in de buurt van Malatya. De wegen worden druk en als we in de stad aankomen is er geen vluchtstrook meer voor ons over. We besluiten maar om onze plek in te nemen tussen de dertig jaar oude bussen en een enkele snelle trolleybus op de busbaan. Er hangt een vieze smog in de straten en het stinkt naar uitlaatgassen. We vinden een op het eerste gezicht prima hotel aan de hoofdstraat. We gaan in de drukke straten op zoek naar een plek om te eten en stuiten dan op een splinternieuwe en moderne shoppingmall. Om even aan de eenzijdige Turkse cuisine te ontsnappen besluiten we maar voor een pizza te gaan bij een bekende Amerikaanse pizzagigant. Bij terugkomst in het hotel blijken de ramen niet helemaal goed te sluiten waardoor het geluid van de drukke hoofdstraat goed hoorbaar is. Gelukkig zijn we helemaal kapot van de dag en slapen we binnen mum van tijd.