Departure day

Vandaag is het de dag van vertrek. Ik ga m'n jongere broer (Daniël) opzoeken, die anderhalve maand geleden uit Nederland vertrokken is met de fiets en nu net in Ankara (Turkije) is aangekomen. Mijn fiets neem ik met het vliegtuig mee. Iets wat op het eerste gezicht best wat gedoe lijkt. Het uitzoeken van hoe en wat is op zich al wat werk. Ik word naar het vliegveld gebracht door m'n zus.Bij Schiphol aangekomen kom ik op het lumineuze idee om over de lopende banden te fietsen, best een aanrader, het gaat nóg harder dan lopen! We gaan op zoek naar waar je een doos kan kopen voor de fiets. Bij  het Schiphol bagage depot lopen we een man tegen het lijf die ons vraagt of we toevallig een fietsdoos nodig hebben? Jazeker! Even later pakt hij zijn fiets uit zijn fietsdoos en prakken we mijn fiets er in. De fietsdoos wordt met de andere bagage ingecheckt en kan daarna door naar de odd size baggage. Ik neem afscheid van m'n zus en zit even later in het vliegtuig naar Istanbul. Op Istanbul heb ik een overstap naar Ankara. Tijdens de overstap hoop ik maar zo dat de fiets ook wordt meegenomen. Bij het instappen van het vliegtuig zie ik gelukkig mijn fiets in de doos op de transportband naar het vliegtuig liggen. Bij aankomst in Ankara gat het ophalen van de fiets en m'n tassen niet helemaal goed. Bij de band van mijn vlucht sta ik te wachten, waar stuk voor stuk de koffers op de band belanden. Iedereen pakt zijn koffers en vertrekt, behalve ik. Dan maar even vragen waar mijn spullen zijn? De vrouw bij de balie zit moeilijk te kijken. Engels kan ze niet echt, maar ik begrijp uit haar worden dat het in ieder geval niet hier is, maar waarschijnlijk ergens verderop. Ik ga de hal uit door de poortjes, waar ineens Daniël met een behoorlijke baard voor m'n neus staat! We praten snel bij en gaan daarna op zoek naar mn fiets en bagage. Deze blijken gelukkig bij de internationale bagage aangekomen te zijn. Nu snel een taxi vinden en dan naar het hotel toe, waar Daniël al verbleef. Een taxi vinden voor m'n fiets geeft nog een kleine uitdaging, maar ook daar hebben de taxibaasjes oplossingen voor. Na wat bellen door de taxibaas en een hoop nutteloze onderhandelingen over de prijs komt na een kwartier een busje voor rijden, die ons naar het hotel brengt.

Dag 2

Vandaag blijven we in Ankara om de stad te zien en om onderhoud aan Daniëls fiets te doen. Ik heb een paar buitenbanden mee gebracht, die als eerste vervangen worden. Nu op zoek naar een fietsenmaker om Daniëls achtertandwielen en derailleur te vervangen door een set met grotere tandwielen. Met de huidige set tandwielen is het behoorlijk pittig om tegen een berg aan te rijden. Het vinden van een goede fietsenmaker hier is niet zo eenvoudig als in Nederland. Gelukkig komen we bij hét adres van Turkije, waar volgens de verkoper zelfs de profs van Turkije komen. Het stuur van Daniëls fiets blijft al wekenlang niet goed op z'n plek zitten, eerst maar eens zien of ze die klus aan kunnen. Na een hoop geklooi komt de monteur erachter dat de combinatie van de huidige onderdelen helemaal niet klopt. De enige manier om de boel nu nog los te krijgen blijkt om de boel eruit te slopen. De verkoper vind het na zijn harde werk wel welletjes en geeft de fiets door aan de monteur. Na tien minuten zit er een nieuw onderdeel om de stuurpen en zit het stuur weer muurvast. We besluiten ze de klus van het vervangen van de tandwielen en derailleur toe te vertrouwen. De prijs van de onderdelen is op het eerste gezicht wel even een issue aangezien volgens de verkoper het hele aandrijfwerk vervangen zou moeten worden omdat het huidige verouderd is. Na wat uitzoeken en rekenen besluiten we alleen de achtertandwielen, derailleur en shifters te vervangen voor nieuwe. Het verschil? Het grootste achtertandwiel was: 28 tanden en wordt nu 36. In procenten: 28%. In de praktijk: veel makkelijker de berg op!

Het wisselen duurt een paar uur. In de tussentijd verkennen we de buurt, gaan ergens uitgebreid eten, vervolgens ergens anders thee drinken en weer ergens anders een toetje eten (omdat het volgens Daniël gebruikelijk is om dat hier te doen, en omdat het kan en leuk is). Terug bij de fietsenmaker wordt met trots Daniël z'n fiets gepresenteerd mét de nieuwe onderdelen. Na een testrondje blijkt de operatie helemaal geslaagd! De handige monteur draait er z'n hand niet voor om om ook nog in een paar minuten de slag uit het achtertandwiel te halen. We betalen en verlaten opgetogen de fietsenmaker en scheuren door de steile en drukke straten van Ankara door terug naar het hotel.
In de avond lopen we nog een rondje door in de buurt van het hotel. We hadden e kermis verderop al opgemerkt en besluiten die maar eens te bezoeken. Op de kermis is het niet druk. Daniël besluit dat we in de attractie moeten, waar op dat moment de meeste mensen zijn, wat tevens waarschijnlijk ook de meest heftige attractie blijkt. Er  snel ronddraaiende molen met bakjes die daarop weer snel ronddraaien. Na de veel te lange rit stap ik enigszins misselijk en  tot groot vermaak van Daniël uit de attractie. Nu zal ik zelf maar iets uitkiezen. Het reuzenrad lijkt me leuk, ook vanwege het uitzicht op de stad. De bakjes van het reuzenrad blijken met de hand rond gedraaid te kunnen worden. Al gauw vraagt Daniël zich af hoe snel dat zou kunnen, tot groot ongenoegen van zijn medepassagier. Het uitzicht op de stad was overigens best mooi.

Dag 3 vertrek uit Ankara
Bij het vertrek blijkt al gauw dat de investering in betere tandwielen een goede keuze was. De eerste kilometers beginnen met een behoorlijke stijging. Buiten de stad is het helaas weinig anders. Op een enkele korte afdaling na blijft de weg almaar stijgen. Onze vrees dat we de hoogste berg in de omgeving over moeten wordt waarheid. Voor mij begint de fietsvakantie hiermee gelijk met een behoorlijke uitdaging, ik heb  de afgelopen twee maanden wel getraind, maar dat bestond uit niet heel veel meer dan dagelijks naar m'n werk fietsen. Na een paar uur ploeteren bereiken we uiteindelijk de top. De afdaling gaat zoals gewoonlijk een stuk makkelijker en is helaas veel sneller voorbij. Onderweg komen we langs een waterbron langs de weg tegen. Een oudere man en vrouw staan grote flessen te vullen. Volgens de man is het water goed drinkbaar. Niet veel later staan we zelf onze bidons bij te vullen. Het water smaakt inderdaad prima. Ideaal aangezien er vrij veel van dit soort bronnen langs de weg te vinden zijn. De enige vraag is of die net zo goed zijn? 
We fietsen nog een paar uur door en gaan op zoek naar een plek om te camperen. We vinden ergens een plekje op de zijkant van een heuvel naast een akker. Het is vrij vroeg donker en dan bedoel ik ook echt donker. Binnen korte tijd is de nevel van de melkweg te zien, echt supermooi!