Samsun - Cappadocia

Vandaag is het plan om richting Cappadocia te rijden. Samsun is een grote havenstad , het zou een mix van Rotterdam en Istanbul kunnen zijn. Het is er in ieder geval erg druk. Ik vertrek richting Amasya, een oude stad ingeklemd tussen de bergen, waar een rivier doorheen loopt. In de bergen rond de stad ligt een kasteel met daaromheen een aantal uitgehouwen tempels. Onderweg stop ik nog bij een tankstation, waar ik de grootste turkse vlag zie die ik ooit gezien heb. Hoe zuidelijker ik ga, hoe meer het landschap verandert. Het noordelijk Anatolisch landschap bestaat uit ruige bergen die naar het zuiden toe steeds bruiner en droger lijken te worden. De dalen zijn erg groen en lopen riviertjes doorheen, en zijn omring door kleine akkertjes. De snelwegen zijn goed en rustig, er rijden zelfs meer traktors dan vrachtwagens. Bij Sorgun in de buurt zijn ze druk met de weg bezig (net als op Veel plaatsen in Turkije) en daarom is dit nog niet in de geristreerd in m'n Garmin. Door drie verschillende mannen word ik drie verschillende kante opgestuurd, waarna ik besluit om maar over de nog niet helemaal afgemaakte snelweg verder te rijden. Wel relaxed eigenlijk, op een paar machines na hoef je met niemand rekening te houden. Met het gedoe met de gps kom ik erachter dat er iets mis is met de kilometerteller. Het altijd heen en weer dansende wijzertje geeft 130 aan als ik 100 rijd en 160 als ik 120 rijd. Mmmm merkwaardig en ook vreemd. Ik rij nu in ieder geval niet gauw meer te hard. Bij Sorgun veranderen de bergen in een enorm uitgestrekte vlakte waarbij je tig kilometer ver kan kijken. Verderop zie ik een erg donkere lucht aankomen die weinig goeds voorspelt. Er waait een harde warme wind die plotseling van richting veranderd als er grote stofwolken van de akkers zie komen en besluit om snel even te stoppen tot ze voorbij zijn. Ik kijk snel even of in het volgende dorp een hotel zit, zodat ik niet door de bui hoef. Bij het zien van het hotel vind ik de bui en het vooruitzicht om in een keer door te rijden naar cappadocia toch aantrekkelijker en trek m'n regenjas aan, check ik of alle tassen dicht zijn en besluit om ervoor te gaan. Bij het uitrijden van het dorp begint het al goed: dikke rookwolken van een akker die in de fik staan gaan over de weg, nou ja dan is de regen ergens nog goed voor. Ik houd m'n adem een paar seconden in en ga verder. M'n regenjas klappert in de wind als het hard begint te regenen. Gelukkig is op de weg net een niewe laag grit aangebracht, waardoor ik alsnog flink kan doorrijden. Helaas blijkt dat op de hoofdweg van de volgende stad niet zo te zijn en moet ik het doen met een laag pek waar wat op staat een één soort zeepachtige substantie drijft. Bij de eerste bocht drift het achterwiel onder me vandaan en weet ik de motor gelukkig net aan overeind te houden. De weg is spiegelglad en kan er niet harder als 20 rijden en dat met mijn voeten aan de grond. Gelukkig houd het verderop op met regenen en is de weg ook beter. Na nog een groot stuk door het halfdonker te hebben gereden kom ik eindelijk aan in Göreme in Cappadocia. Het dorpje bestaat bijna uit alleen maar hotels, waardoor het zelfs moeilijk is om die uit de lonely planet te vinden. Na een tijdje door de smalle en steile straatjes gereden te hebben kom ik eindelijk aan bij het hotel en kan gelukkig bij een restaurant hiernaast nog wat eten. Eigenlijk had ik hey niet geplant, maar ik heb het toch in een dag gehaald.