Dag 7 en 8 wijziging van plannen
26 augustus 2017
Je raadt het al, m'n plannen zijn iets gewijzigd. M'n eerste plan was om de route door Kroatië direct op te pakken waar de route uit Slovenië was gestopt. Bij vertrek uit Nederland had een vriend van de middelbare school een berichtje gestuurd dat zij met een aantal andere n ook aan het motorrijden zijn in Kroatië. Gisteren kreeg ik via een berichtje door dat ze in de buurt van Split zitten. Het plan is nu als volgt: vandaag naar Split rijden (ong. 350km) en proberen de jongens te vinden , morgen een dag met ze op het strand doorbrengen en overmorgen de route in de buurt van Bosnië proberen op te pakken richting het noorden.
M'n ochtendpatroon herhaald zich als gewoonlijk en eindigt met het uitchecken bij de receptie en het invoeren van de nieuwe bestemming op de tomtom; Split. De tomtom stuurt me eerst een tijd over een weg langs de kust, waar het prachtig rijden is. Na een tijdje krijg ik honger en stap ik af bij een restaurantje langs de weg. Zoals gebruikelijk pak ik de meest waardevolle spullen van de motor en loop ik richting het terras. Ongemerkt op het terras gaan zitten is er vandaag ook niet bij. Het terras zit voor driekwart vol en bijna alle blikken zijn mijn kant op gericht en zitten verbaasd naar mijn verschijning te staren. Ik word er haast verlegen van en kijk maar even de andere kant op alsof ik het niet door heb. Ik bestel wat te eten en te drinken en geniet van de fatsoenlijke stoel waar ik op zit. Een normale stoel heb ik zelf helaas niet bij me, ik zit de hele dag op de motor en bij de tent heb ik een driepoot stoeltje, waarop ik ongeveer hetzelfde zit als op de motor. Er komen nieuwe gasten op het terras zitten. In m'n ooghoeken kan ik zien dat ze ook weer achterlijk zitten te staren. Ik ben het zat en ga net zo dom hen aan zitten kijken. Het helpt, na twee seconden hebben ze het door en houdt het op. De ober komt m'n eten brengen en als ik vraag naar de code van d wifi wijst hij naar de code die op het raam direct achter me hangt. Nu realiseer ik dat de mensen waarvan ik de staarcompetitie net had gewonnen, dat ze de wifi code achter me probeerden te lezen.
Na het eten stap ik weer op en even later zit ik op de tolweg richting Split. De weg is erg goed een er rijden niet veel mensen, voornamelijk vakantiegangers. Hmm de tomtom geeft aan dat er over 35 kilometer een tankstation is. Net voor de tolweg ben ik er een voorbijgereden omdat de tomtom aangaf dat er verderop de route nog een zou zitten. Na een paar opties van verbruik doorgerekend te hebben zoet het er niet heel goed uit. In het ergste geval kom ik 15 kilometer tekort en in het beste geval houd ik een paar kilometer over. Dan maar zorgen dat nu het verbruik tot aan het tankstation drastisch omlaag gaat. Ik neem de ultieme aërodynamische houding aan en ga ongeveer 85 rijden. Verre van ideaal op een weg waar je 130 mag rijden, maar dat is beter dan m'n motor te moeten bijvullen met de benzine voor het kookstel. De weg gaat omhoog en er zitten tunnels aan te komen. De tunnels zijn eigenlijk de enige plekken waar ik me zorgen over maak omdat er niet een doorgaande vlugstrook is. Verderop is een tunnel van vijf kilometer. Gelukkig balt hij niet uit en is het tankstation net na de tunnel en kan ik weer opgelucht ademhalen, helemaal als blijkt dat ik nog 0.7 liter over had.
In de verte is een enorme bergrug, echt geweldig om te zien. Verderop gaat de snelweg eroverheen. In de velden naast de snelweg staan her en der wat waarschuwingsborden. Mijn vermoeden dat er mijnen liggen wordt bevestigd als er verderop een gepantserde bulldozer staat, die mijnen kan ruimen. Tijdens de Kroatische oorlog (1991-1995) zijn er door heel het land een miljoen mijnen gelegd door het Kroatische en het Joegoeslavische leger. Ongeveer 75.000 zijn er daar van over. De meeste daarvan liggen nog in de bossen en op landbouwgrond. In 2019 zouden ze allemaal geruimd moeten zijn.
De bergkam steek ik over en wordt begroet door een flinke warme wind. Verderop zie wat bewolking hangen, geen regen hopelijk. Als ik dichterbij kom blijken er in de bergen verschillende bosbranden te zijn. Heel ironisch overigens, voor de vakantie zat ik nog te twijfelen om naar Portugal te gaan, maar dat zou te warm zijn en er zijn daar veel bosbranden en hier is bijna exact hetzelfde aan de hand. Gelukkig heb ik van de bosbranden geen last.
Tegen de avond kom ik aan in het dorpje waar de jongens zitten. Ze zouden op een camping aan het strand zitten. Kan toch niet zo moeilijk zijn? Er zitten nog vijf andere campings. Dan maar kijken of er een open wifi verbinding in de buurt zit. Helaas overal is het beveiligd met een wachtwoord. Dan maar even proberen, vaak zijn de wachtwoorden bijna hetzelfde als de naam van het wifi punt. Even proberen en geen succes. Nog een keer proberen en er 123 achter zetten en hij doet het! Gelukkig krijg ik snel de naam van de camping door en vijf minuten later sta ik bij m'n oude klasgenoten op de camping. Een aantal van hen heb ik na even rekenen al zeven of acht jaar niet meer gezien. Grappig, plannen kunnen veranderen, maar mensen over het algemeen niet zo heel veel. Westlanders in ieder geval niet. Ik herinner me ook weer waar mijn af en toe lompe uitspattingen ook alweer vandaan kwamen. Quote van de avond is: hè je geen spons voor de afwas? Naahh kan toch gewoon met je klauwen.
Zon, zee varen?!
Vandaag blijf ik met de jongens op de camping en het strand. Het strand is twintig meter lopen vanaf m'n tent. Het water in de zee is super helder en er zwemmen wel wat visjes. We gaan even snorkelen bij de pier en gaan dan weer op het strand liggen. Dit proces herhaalt zich voor een paar uur en dan besluiten we dat het maar eens tijd word om wat actief te gaan doen. Er is een jetski verhuur net waarnaast we op het strand liggen. Eigenlijk willen we met drie man gaan jetskiien, maar er we mogen er helaas maar twee tegelijk mee tegelijk huren. Oké dan gaan we maar na elkaar. Omdat we voor bijna een uur de jetski willen huren lijkt het logisch om te onderhandelen voor een goede prijs. 10 minuten kost 200 kuna en 15 minuten kost 250 kuna. Wiskunde: 200 kuna is de startprijs en per 5 minuten erbij kost het 50 kuna extra. Dus als we de jetski een half uur zouden willen huren dan kost dat 400 kuna. De verhuurder rekent helaas met andere wiskunde: 2x15 minuten is 2x 250 = 500 kuna. Na een tijd praten moet hij toegeven dat onze wiskunde wel klopt, maar dat hij toch z'n eigen prijs wil houden. Gelukkig zegt een van de jongens heel tactisch dat het handig is om verder te gaan kijken. Verderop komen we een boot verhuurder tegen die ons een bootje voor een uur wil verhuren voor 100 kuna. Met vijf man in de boot kost dat nog omgerekend drie euro per man voor een uur. Niet verkeerd. We springen in de boot met onze spullen en gaan lekker varen. Waarheen? Uhmm, de overkant? Voor de kust ligt er hier een behoorlijk eiland. Na tien minuten varen kijken we achter ons en realiseren we ons dat wr niet erg hard gaan en de huizen aan de overkant nog wel erg ver zijn. Dan maar naar de landtong verderop. Bij de landtong komt het idee om te gaan snorkelen. We besluiten voor anker te gaan. Owjee het blijkt hier stijl naar beneden af te lopen en de kabel gaat wel erg snel. Snel maar weer inhalen en dichter naar de kant. Met de poging om het anker te gooien klapt tot grote hilariteit het anker tegen m'n been. De volgende poging lukt en we liggen vast. We springen van boord en komen erachter dat de boot niet heel diep ligt. Het is wel leuk snorkelen hier. Verderop komt een speedboot voorbij dier ervoor zorgt dat ons bootje op een neer op de stenen onder water klapt. Er is paniek aan boord en de kabel van het anker wordt weer verlengd. Na nog een tijdje snorkelen besluiten we maar terug te gaan voor onze tijd voorbij is. Onderweg terug spring ik voor de grap overboord en gelukkig wordt er direct adequaat gereageerd door de fles met rum naar me te werpen met het advies om geen zeewater te drinken. Na nog een tijdje lol gaan we weer terug.
'S avonds gaan we gezellig eten in het plaatsje hiernaast en hebben we veel lol.
In het donker struinen we weer naar onze tenten. Bij de tent maak ik nog wat foto's in het donker van de weerkaatsing van het licht en de bootjes op het water.
M'n ochtendpatroon herhaald zich als gewoonlijk en eindigt met het uitchecken bij de receptie en het invoeren van de nieuwe bestemming op de tomtom; Split. De tomtom stuurt me eerst een tijd over een weg langs de kust, waar het prachtig rijden is. Na een tijdje krijg ik honger en stap ik af bij een restaurantje langs de weg. Zoals gebruikelijk pak ik de meest waardevolle spullen van de motor en loop ik richting het terras. Ongemerkt op het terras gaan zitten is er vandaag ook niet bij. Het terras zit voor driekwart vol en bijna alle blikken zijn mijn kant op gericht en zitten verbaasd naar mijn verschijning te staren. Ik word er haast verlegen van en kijk maar even de andere kant op alsof ik het niet door heb. Ik bestel wat te eten en te drinken en geniet van de fatsoenlijke stoel waar ik op zit. Een normale stoel heb ik zelf helaas niet bij me, ik zit de hele dag op de motor en bij de tent heb ik een driepoot stoeltje, waarop ik ongeveer hetzelfde zit als op de motor. Er komen nieuwe gasten op het terras zitten. In m'n ooghoeken kan ik zien dat ze ook weer achterlijk zitten te staren. Ik ben het zat en ga net zo dom hen aan zitten kijken. Het helpt, na twee seconden hebben ze het door en houdt het op. De ober komt m'n eten brengen en als ik vraag naar de code van d wifi wijst hij naar de code die op het raam direct achter me hangt. Nu realiseer ik dat de mensen waarvan ik de staarcompetitie net had gewonnen, dat ze de wifi code achter me probeerden te lezen.
Na het eten stap ik weer op en even later zit ik op de tolweg richting Split. De weg is erg goed een er rijden niet veel mensen, voornamelijk vakantiegangers. Hmm de tomtom geeft aan dat er over 35 kilometer een tankstation is. Net voor de tolweg ben ik er een voorbijgereden omdat de tomtom aangaf dat er verderop de route nog een zou zitten. Na een paar opties van verbruik doorgerekend te hebben zoet het er niet heel goed uit. In het ergste geval kom ik 15 kilometer tekort en in het beste geval houd ik een paar kilometer over. Dan maar zorgen dat nu het verbruik tot aan het tankstation drastisch omlaag gaat. Ik neem de ultieme aërodynamische houding aan en ga ongeveer 85 rijden. Verre van ideaal op een weg waar je 130 mag rijden, maar dat is beter dan m'n motor te moeten bijvullen met de benzine voor het kookstel. De weg gaat omhoog en er zitten tunnels aan te komen. De tunnels zijn eigenlijk de enige plekken waar ik me zorgen over maak omdat er niet een doorgaande vlugstrook is. Verderop is een tunnel van vijf kilometer. Gelukkig balt hij niet uit en is het tankstation net na de tunnel en kan ik weer opgelucht ademhalen, helemaal als blijkt dat ik nog 0.7 liter over had.
In de verte is een enorme bergrug, echt geweldig om te zien. Verderop gaat de snelweg eroverheen. In de velden naast de snelweg staan her en der wat waarschuwingsborden. Mijn vermoeden dat er mijnen liggen wordt bevestigd als er verderop een gepantserde bulldozer staat, die mijnen kan ruimen. Tijdens de Kroatische oorlog (1991-1995) zijn er door heel het land een miljoen mijnen gelegd door het Kroatische en het Joegoeslavische leger. Ongeveer 75.000 zijn er daar van over. De meeste daarvan liggen nog in de bossen en op landbouwgrond. In 2019 zouden ze allemaal geruimd moeten zijn.
De bergkam steek ik over en wordt begroet door een flinke warme wind. Verderop zie wat bewolking hangen, geen regen hopelijk. Als ik dichterbij kom blijken er in de bergen verschillende bosbranden te zijn. Heel ironisch overigens, voor de vakantie zat ik nog te twijfelen om naar Portugal te gaan, maar dat zou te warm zijn en er zijn daar veel bosbranden en hier is bijna exact hetzelfde aan de hand. Gelukkig heb ik van de bosbranden geen last.
Tegen de avond kom ik aan in het dorpje waar de jongens zitten. Ze zouden op een camping aan het strand zitten. Kan toch niet zo moeilijk zijn? Er zitten nog vijf andere campings. Dan maar kijken of er een open wifi verbinding in de buurt zit. Helaas overal is het beveiligd met een wachtwoord. Dan maar even proberen, vaak zijn de wachtwoorden bijna hetzelfde als de naam van het wifi punt. Even proberen en geen succes. Nog een keer proberen en er 123 achter zetten en hij doet het! Gelukkig krijg ik snel de naam van de camping door en vijf minuten later sta ik bij m'n oude klasgenoten op de camping. Een aantal van hen heb ik na even rekenen al zeven of acht jaar niet meer gezien. Grappig, plannen kunnen veranderen, maar mensen over het algemeen niet zo heel veel. Westlanders in ieder geval niet. Ik herinner me ook weer waar mijn af en toe lompe uitspattingen ook alweer vandaan kwamen. Quote van de avond is: hè je geen spons voor de afwas? Naahh kan toch gewoon met je klauwen.
Zon, zee varen?!
Vandaag blijf ik met de jongens op de camping en het strand. Het strand is twintig meter lopen vanaf m'n tent. Het water in de zee is super helder en er zwemmen wel wat visjes. We gaan even snorkelen bij de pier en gaan dan weer op het strand liggen. Dit proces herhaalt zich voor een paar uur en dan besluiten we dat het maar eens tijd word om wat actief te gaan doen. Er is een jetski verhuur net waarnaast we op het strand liggen. Eigenlijk willen we met drie man gaan jetskiien, maar er we mogen er helaas maar twee tegelijk mee tegelijk huren. Oké dan gaan we maar na elkaar. Omdat we voor bijna een uur de jetski willen huren lijkt het logisch om te onderhandelen voor een goede prijs. 10 minuten kost 200 kuna en 15 minuten kost 250 kuna. Wiskunde: 200 kuna is de startprijs en per 5 minuten erbij kost het 50 kuna extra. Dus als we de jetski een half uur zouden willen huren dan kost dat 400 kuna. De verhuurder rekent helaas met andere wiskunde: 2x15 minuten is 2x 250 = 500 kuna. Na een tijd praten moet hij toegeven dat onze wiskunde wel klopt, maar dat hij toch z'n eigen prijs wil houden. Gelukkig zegt een van de jongens heel tactisch dat het handig is om verder te gaan kijken. Verderop komen we een boot verhuurder tegen die ons een bootje voor een uur wil verhuren voor 100 kuna. Met vijf man in de boot kost dat nog omgerekend drie euro per man voor een uur. Niet verkeerd. We springen in de boot met onze spullen en gaan lekker varen. Waarheen? Uhmm, de overkant? Voor de kust ligt er hier een behoorlijk eiland. Na tien minuten varen kijken we achter ons en realiseren we ons dat wr niet erg hard gaan en de huizen aan de overkant nog wel erg ver zijn. Dan maar naar de landtong verderop. Bij de landtong komt het idee om te gaan snorkelen. We besluiten voor anker te gaan. Owjee het blijkt hier stijl naar beneden af te lopen en de kabel gaat wel erg snel. Snel maar weer inhalen en dichter naar de kant. Met de poging om het anker te gooien klapt tot grote hilariteit het anker tegen m'n been. De volgende poging lukt en we liggen vast. We springen van boord en komen erachter dat de boot niet heel diep ligt. Het is wel leuk snorkelen hier. Verderop komt een speedboot voorbij dier ervoor zorgt dat ons bootje op een neer op de stenen onder water klapt. Er is paniek aan boord en de kabel van het anker wordt weer verlengd. Na nog een tijdje snorkelen besluiten we maar terug te gaan voor onze tijd voorbij is. Onderweg terug spring ik voor de grap overboord en gelukkig wordt er direct adequaat gereageerd door de fles met rum naar me te werpen met het advies om geen zeewater te drinken. Na nog een tijdje lol gaan we weer terug.
'S avonds gaan we gezellig eten in het plaatsje hiernaast en hebben we veel lol.
In het donker struinen we weer naar onze tenten. Bij de tent maak ik nog wat foto's in het donker van de weerkaatsing van het licht en de bootjes op het water.
