Dag 9 begin Trans Euro Trail Kroatië
27 augustus 2017
Vanochtend neem ik afscheid van de jongens uit het Westland en probeer ik nog even een verhaaltje te posten via de wifi van de camping. Ik stel zoals gewoonlijk de tomtom in richting het begin van de route door Kroatië. Onderweg kom ik op een routebord de volgende plaatsnaam tegen: Bihac. Hoe zou je dit nu uitspreken? De meeste namen hier zijn wel lastig, maar deze is wel erg apart. Spreek je het nu als Bihach uit of als Biatch als je om de weg zou moeten vragen. Gelukkig sta ik niet voor dat dilemma en kan ik gewoon verder. De weg gaat door een dor landschap met bergen en in het dal een rivier. Het begint al aardig warm te worden, de thermometers langs de weg gaan richting de dertig graden. Verderop is een groot stuwmeer dat nu een flink aantal meters gezakt is gezien het feit dat ik mooi over het strand kan rijden met de motor (zie foto's). Na het mooie rondje over het strand (ik had overigens geen zin om te zwemmen vanwege de blubberlaag die er lag) heb ik wel weer genoeg gezien en ga ik de weg weer op. Verderop kom ik bij een plaatsje met op de heuvel een ruïne van een kasteel. Na wat twijfelen besluit ik toch maar voor het culturele te gaan in plaats van de voortgang van de reis. Het is even zoeken naar de juiste weg naar boven, maar uiteindelijk lukt het om bij de parkeerplaats te komen. Geweldig, een ruïne waar niemand is. Maar helaas er is wel iemand. Een Belgisch gezinnetje kom ik tegen en ze groeten fijn in het Nederlands. Op zich is het kasteel niet zo groot, maar het uitzicht over de vallei is geweldig. Na wat foto's gemaakt te hebben heb ik het wel weer gezien en ga ik naar beneden, het dorp in wat te gaan eten. Ik parkeer de motor en loop naar het terras. Nog voor ik op het bijna lege terras zit wordt ik weer aangesproken door een paar andere Belgen die vragen of het kasteel de moeite waard is om naar boven te gaan. Hmm kennelijk wordt dit kasteel alleen in de Belgische gidsen aangegeven. Ik plof op het bijna lege terras neer en vraag na tien minuten aan de Belgen of het hier zelfbediening is? Nee, ge kunt beter naar de bar gaan. Oké, bij de bar aangekomen vraag ik om een cola en of je hier iets kunt eten? De cola krijg ik, maar eten kan hier niet. Helaas, ik had net honger. De barman kan wel een restaurant hier verderop adviseren. Maar een man aan de bar denkt hier anders over en begint volgens mij over hetzelfde restaurant. Tijdens dat ik aan het afrekenen ben begint er iemand op een bankje verderop zich er mee te bemoeien waarna ik het allemaal niet meer kan volgen. Ze discussiëren maar lekker verder zonder mij en ik loop naar buiten het terras op. Nadat ik m'n cola op heb ga ik op zoek naar her genoemde restaurant en kom erachter dat er geen enkele gast aanwezig is. Laat maar zitten, dit gaat hem niet worden.
Verderop pak ik de Trans Euro Trail weer op. De route gaat door heuvelachtig terrein met allerlei soorten manhoog struikgewas. De paden zijn geweldig en bieden iets meer uitdaging dan die in Slovenië. Langs het pad staat een soort brandwachttoren, een mooie plek dus om foto's vandaan te maken. Op een gegeven moment gaat het pad langs allerlei verschillende dorpjes die maar uit een paar huizen bestaan. Veel van de huizen staan leeg. Het ziet er triest uit. Ik vraag me af waarom er zoveel leegstand is, zou het werkloosheid zijn of de trek naar de stad? Het blijkt daarmee niks te maken te hebben. Tijdens de Kroatische onafhankelijkheidsoorlog zijn veel Serviërs uit dit gedeelte van het land gevlucht vanwege etnische zuiveringen. Bizar als je erbij nadenkt dat de huizen al meer dan twintig jaar leegstaan. Zo heeft later nog de Kroatische regering gevluchtte Kroaten uit andere delen van de Balkan deze mensen leegstaande huizen aangeboden. Een gekke geschiedenis in ieder geval.
Het pad gaat verder het landschap in. Op een gegeven moment zie ik de route een bocht maken en is er ook een iets kortere en uitdagende route die rechtdoor de helling afgaat. Na even twijfelen besluit ik ervoor te gaan. Op het paadje liggen grote stenen die ervoor zorgen dat ik niet harder dan stapvoets naar beneden kan. Het gaat best goed totdat het achterwiel achter een steen blijft hangen en ik m'n balans verlies. De motor klapt tegen de grond en ik spring er zijdelings af. Bij m'n afsprong kwam helaas m'n voet onder de motor en nu is m'n grote teen behoorlijk dik. Vlug til ik de motor weer op en ga ik weer verder. Gelukkig was het maar een kort stukje met de grote stenen en gaat de rest van de afdaling wel goed.
De route gaat verder over de gewone weg en leid me de bergen in. Op een gegeven moment gaat het door een tunnel heen en zie ik bovenop de berg iets van een grote zendmast. Ik zou daar best wel eens willen kijken. Aangezien dat ding onderhouden moet worden zal er vast wel een pad naartoe zijn. Even later heb ik het pad gevonden en volg ik het slingerpad omhoog. Als ik bijna boven ben komt er een hondje blaffend op me afstuiven. Gelukkig zal hij vast niet door m'n crosslaarzen heen kunnen bijten. Ik rijd verder en probeer hem kwijt te raken. Ik kan nog een paar honderd meter omhoog, voordat daar het hek staat van de zendmast. Ik stap af en het hondje komt blaffend en hijgend op me afrennen. Als hij net voor me staat weet hij het even niet meer. Het beestje is helemaal kapot van het rennen. Ik pak een fles (helaas warm) water en geef het beestje te drinken. Hij vind het wel een beetje warm. Na een minuut zijn we dikke vrienden. Hij loopt hier volgens mij alleen rond, er is in ieder geval niemand die bij het hek komt kijken. Vanaf dit punt heb ik een prachtig uitzicht. Helaas moet ik weer verder want het begint donker te worden. Ik zoek de dichtstbijzijnde camping op en laat het hondje achter op de berg. Na tien minuten rijden kom ik bij een politieafzetting. Ik moet langs de kant stoppen en er wordt gezegd dat ik over tien minuten weer verder kan. Naast me stopt een andere motorrijder. Hij vraagt waarom we hier moeten stoppen, als blijkt dat ze filmopnamen aan het doen zijn. Een dikke Aston Martin scheurt over de weg met daarachter een camerawagen. Na een tijdje is de weg weer vrij en mogen we verder. Even later kom ik op de camping aan en kan ik de tent opzetten in het donker.
Verderop pak ik de Trans Euro Trail weer op. De route gaat door heuvelachtig terrein met allerlei soorten manhoog struikgewas. De paden zijn geweldig en bieden iets meer uitdaging dan die in Slovenië. Langs het pad staat een soort brandwachttoren, een mooie plek dus om foto's vandaan te maken. Op een gegeven moment gaat het pad langs allerlei verschillende dorpjes die maar uit een paar huizen bestaan. Veel van de huizen staan leeg. Het ziet er triest uit. Ik vraag me af waarom er zoveel leegstand is, zou het werkloosheid zijn of de trek naar de stad? Het blijkt daarmee niks te maken te hebben. Tijdens de Kroatische onafhankelijkheidsoorlog zijn veel Serviërs uit dit gedeelte van het land gevlucht vanwege etnische zuiveringen. Bizar als je erbij nadenkt dat de huizen al meer dan twintig jaar leegstaan. Zo heeft later nog de Kroatische regering gevluchtte Kroaten uit andere delen van de Balkan deze mensen leegstaande huizen aangeboden. Een gekke geschiedenis in ieder geval.
Het pad gaat verder het landschap in. Op een gegeven moment zie ik de route een bocht maken en is er ook een iets kortere en uitdagende route die rechtdoor de helling afgaat. Na even twijfelen besluit ik ervoor te gaan. Op het paadje liggen grote stenen die ervoor zorgen dat ik niet harder dan stapvoets naar beneden kan. Het gaat best goed totdat het achterwiel achter een steen blijft hangen en ik m'n balans verlies. De motor klapt tegen de grond en ik spring er zijdelings af. Bij m'n afsprong kwam helaas m'n voet onder de motor en nu is m'n grote teen behoorlijk dik. Vlug til ik de motor weer op en ga ik weer verder. Gelukkig was het maar een kort stukje met de grote stenen en gaat de rest van de afdaling wel goed.
De route gaat verder over de gewone weg en leid me de bergen in. Op een gegeven moment gaat het door een tunnel heen en zie ik bovenop de berg iets van een grote zendmast. Ik zou daar best wel eens willen kijken. Aangezien dat ding onderhouden moet worden zal er vast wel een pad naartoe zijn. Even later heb ik het pad gevonden en volg ik het slingerpad omhoog. Als ik bijna boven ben komt er een hondje blaffend op me afstuiven. Gelukkig zal hij vast niet door m'n crosslaarzen heen kunnen bijten. Ik rijd verder en probeer hem kwijt te raken. Ik kan nog een paar honderd meter omhoog, voordat daar het hek staat van de zendmast. Ik stap af en het hondje komt blaffend en hijgend op me afrennen. Als hij net voor me staat weet hij het even niet meer. Het beestje is helemaal kapot van het rennen. Ik pak een fles (helaas warm) water en geef het beestje te drinken. Hij vind het wel een beetje warm. Na een minuut zijn we dikke vrienden. Hij loopt hier volgens mij alleen rond, er is in ieder geval niemand die bij het hek komt kijken. Vanaf dit punt heb ik een prachtig uitzicht. Helaas moet ik weer verder want het begint donker te worden. Ik zoek de dichtstbijzijnde camping op en laat het hondje achter op de berg. Na tien minuten rijden kom ik bij een politieafzetting. Ik moet langs de kant stoppen en er wordt gezegd dat ik over tien minuten weer verder kan. Naast me stopt een andere motorrijder. Hij vraagt waarom we hier moeten stoppen, als blijkt dat ze filmopnamen aan het doen zijn. Een dikke Aston Martin scheurt over de weg met daarachter een camerawagen. Na een tijdje is de weg weer vrij en mogen we verder. Even later kom ik op de camping aan en kan ik de tent opzetten in het donker.
