Bologna - Basel - Huis

Vandaag vertrek ik vanuit Bologna richting Zwitserland. Ik rij de snelweg op, als de kilometerteller alweer gek begint te doen. Na het stoppen bij de tolpoort is hij helemaal van slag en draait hij nog sneller rondjes als het wiel zelf. bij een kilometer of 60 per uur draait hij al zo snel dat hij niet meer zichtbaar is. De Garmin geeft gelukkig wel de juiste snelheid aan totdat hij ook besluit om er weer mee te stoppen. Dat is fijn, net voor een afslag die ik moet nemen weet ik nu niet meer waar ik heen moet. Gelukkig is deze keuze niet zo moeilijk, het is naar Milaan of naar Genua. Ik kies voor Milaan en dat blijkt later ook de goede keuze te zijn. Bij een tankstation stop ik om te tanken en om een paar nieuwe batterijen te halen voor de gps. Ook al is de Garmin aangesloten op de 12 vol voeding van de motor, heeft hij kennelijk toch baat bij goede batterijen. Door de nieuwe batterijen werkt hij 100% beter en loopt hij niet meer vast.

In Italië is het zo, dat wanneer een italiaan op de motor stapt, de oude Romein weer in hem te boven komt en zijn stalen ros flink op de staart trapt om zich zo snel mogelijk over het strijdtoneel (de snelweg) te bewegen. (in Griekenland lijkt het overigens niet anders).

Na een lange tijd over de snelweg kom ik eindelijk aan bij de grens van Zwitserland. Ik weet niet zeker of je voor de motor ook een vignet voor de snelweg nodig heb, maar de douanebembtes staan niet op te letten en laten mij zomaar doorrijden. Prima dus, want dat scheelt een hoop geld. Ik moet behoorlijk wennen aan het verkeer, hier rijden mensen weer beschaafd en wordt er zowaar rekening met je gehouden. Helaas voor de Zwitsers heb ik er nog moeite mee om mijn rijstijl die sinds Turkije nog vrij onveranderd is aan te passen. Op de snelweg wordt ik er zelfs op geattendeerd dat mijn achterlicht het niet doet. Gelukkig doet het remlicht het nog wel en is het nog niet donker.

Bij de Gotthard tunnel aangekomen blijkt er een file van ongeveer vijf kilomer voor de tunnel te staan. Het verkeer staat werkelijk helemaal stil en ik laat mijn nog onveranderde rijstijl zien aan de vele Nederlanders die bij de vangrail aan het picknicken zijn. Normaal ben ik degene die met 130 wordt voorbijgereden door de vele Nederlanders die van vakantie terugkomen, maar nu ben ik degene die ze met 30 over de vluchtstrook voorbijrijdt.Ja mensen ook dit is een goede reden om motor te rijden. Ik rijd overigens normaal altijd tussen de auto's door op de snelweg, maar dat is mij nu te link, door alle deuren die open staan.  Terwijl ik kijkend naar alle Nederlanders in een deuk lig van het leedvermaak staat er verderop een auto met een caravan op de vluchtstrook stil. Een man zegt tegen me: njaaha nu kun je niet meer verder. Nee hoor, dan is nu de tijd gekomen om niet alleen mijn filerijvaardigheid te laten zien, maar ook mijn offroad skills. Ik maak een draai en rij zo langs de vangrail naar beneden de berm in waar ik de kawasaki behendig over de heuveltjes en terug naar boven de snelweg op stuur. Na nog een paar kilometer over du vluchtstrook kom ik bij het stoplicht dat ervoor zorgt dat er niet te veel auto's in de tunnel rijden. Na een paar seconden wachten wordt het groen en besluit ik over de bergpass te gaan in plaats van de tunnel. Dat blijkt een hele goede keuze, de bergpass is prachtig om te rijden en ik geniet van het fanastische uitzicht.

In de buurt van Basel wordt ik door mijn tante gesmst of ik nog langskom. Ja, dat zou fantastisch leuk en handig zijn. Ik blijf er slapen en s'avonds kletsen we bij over van alles en nog wat. s'Ochtends ga ik samen met m'n oom op zoek naar een paar achterlampjes. Gelukkig zit er om de hoek een honda dealer die er een paar heeft liggen. Ik bepak de motor weer, en ga weer verder richting Nederland. Hierbij overigens nogmaals bedankt voor alle gastvrijheid!

De weg richting Nederland is eindeloos lang. Onderweg moet ik nog een keertje olie bijvullen en wel drie keer tanken. Op de belgische snelwegen zijn ze aan het werk en staan er weer flinke files. Gelukkig heb ik daar geen problemen mee en ga met alle gemak er weer tussendoor. Net voorbij Brussel ga ik wat eten bij de Mc Donalds en rij dan het laatste stuk in een keer door naar huis. Thuis aangekomen staan ze al op me te wachten en kan ik dan eindelijk van de motor afstappen.

Het is een fantastische reis geweest, waarin ik 7200 kilometer met de motor heb gereden, 1300 kilometer met de trein en ongeveer 2300 kilometer met de ferry gevaren heb. Turkije is een geweldig land om te ontdekken en de mensen zijn erg gastvrij.  Buiten alles dank ik God dat ik weer veilig ben teruggekomen, zeker na het chaotische verkeer van Istanbul en de rest van Turkije. Jullie allemaal bedankt voor het lezen van deze blog en de leuke reacties. Zelf vond ik het erg leuk om te schrijven en zal dit komende reizen hopelijk weer doen.

Ik denk dat ik nu wel het volgende spreekwoord kan toepassen op mezelf;

Ik kan rijden als een Turk