Athene - Bologna
12 augustus 2015 - Bologna, Italië
De volgende morgen pak ik rustig al m'n spullen en vertrek richting Patras. Het is zo'n 200 kilometer rijden over de snelweg. Onderweg passeren een paar Nederlandse auto's mij, waarvan ik het vermoeden heb dat zij ook richting de ferry gaan. Ik heb geen zin om me te haasten en achter ze aan te gaan, ik zie wel wanneer ik aankom en wanneer ik daar vertrek. Onderweg ga ik de snelweg af om door de prachtige kleine dorpjes langs de kust te rijden. De zee heeft hier eigenlijk wel wat weg van een meer, de overkant is slechts een paar kilometer verderop. Ik stop met de motor bij een strandje om er te gaan zwemmen. Omdat ik geen zin heb om m'n zwembroek te pakken en me om te kleden spring ik er met pak en al in. Behalve m'n laarzen, waarvan ik wel heb geleerd dat je die beter uit kan doen. Één nare eigenschap van deze laarzen is dat er wel water naar binnen kan, maar niet naar buiten. Natuurlijk adverteerden ze zoals bij elke motorlaars dat ze ademend zijn, maar nee hoor. Ik neem een duik in het lekkere warme water en spring even later weer op de motor om mezelf weer droog te rijden. Onderweg stop ik een paar keer om nog wat mooie shots voor m'n filmpje te krijgen.
Ik kom in de haven van Patras aan en ga op zoek naar de ferry kantoortjes. Bij een vertrekhal ga ik naar binnen. Er zit vreemd genoeg maar één maatschappij in het vrij grote gebouw. De vrouw achter de balie vertelt mij lachend na het vragen naar de vertrektijden van de ferry naar Ancona dat dit het gebouw van een busmaatschappij is geworden. De ferry's meren nu aan in de nieuwe haven een paar kilometer verderop. Ik rij erheen en stap weer een grote vertrek hal binnen. Deze keer is het gelukkig wel de juiste. Ik zie verschillende maatschappijen en verschillende bestemmingen op de borden. Even kijken, ik zie Bari, Ancona en Venetië. Ik ga bij de rij voor Bari staan en zoek in de tussentijd op waar dat is. Bari ligt een stuk zuidelijker nog als Ancona en Venetië. Venetië is eigenlijk de beste bestemming en ik ga de rij uit om te kijken wanneer de boot naar Venetië vertrekt. Dat is pas over een paar dagen. Ik ga verder navragen bij een maatschappij die naar Ancona vaart. Ik krijg te horen dat het schip vertraging heeft en een uur later aankomt als gepland. Het is half zes en het schip had om zes uur moeten vertrekken, maar komt nu pas om zeven uur aan. De vrouw achter de balie zegt dat als ik nog wat wil eten in het dorpje verderop, ik snel moet zijn, want ik moet nog door een controle, waar een grote rij voor staat. Als vanouds wordt het weer haastwerk, maar daar ben ik onderhand wel goed in geworden. Ik spring op de motor en ga verderop wat eten halen.
Bij terugkomst zet ik de motor op een parkeerterrein naast de gate, waar ik wat spullen in m'n waterdichte plunjezak bij elkaar zoek, zodat ik dit keer beter voorbereid het schip op kan. Tijdens het overpakken van de tas rijden er twee motorrijders door de gate die op hun achterwiel over het terrein op rijden. Zonder helm of enige vorm van bescherming gaat een van de twee onderuit. Hij heeft geluk, geen schrammetje te zien. Minder geluk heeft hij met het hoofd van de douane die hem flink op z'n sodemieter geeft. Even later komt de havenpolitie met de motor aanrijden en is het feest compleet. Na tien minuten flink praten vertrekken ze allemaal weer en gaan de mannen de ferry op. Voor mij is het ook een goede les, dit soort terreinen zijn namelijk een prachtige plek om eens wat wheelies te oefenen, maar dat laat ik nu wel zitten.
Ik sluit me aan in de rij voor de gate. Eerst moet ik m'n kaartje laten zien. Ik pak het kaartjes uit m'n portemonnee en geef per ongeluk met de kaartjes een briefje van 20 euro aan de bewaker. Die moet er even om lachen en geeft aan dat dit niet zo'n goed idee zou zijn. De rij is lang en plotseling zie ik een Nederlandse auto staan die mij vanmiddag inhaalde, mijn leedvermaak is groot als ik nadenk hoe lang hij heeft staan wachten en hoe ik nog lekker heb kunnen zwemmen. Om nog meer zout in de wonden te kunnen strooien vraag ik aan de bewaker of ik tussen de rij door mag rijden? Hij vindt het goed. Ik rij langs de Nederlander tussen de rij door en ben binnen de kortste tijd door de controle. Wel vraagt de douanebeambte of m'n camera uit staat? Maar natuurlijk staat hij nu uit. Ik rij de gate uit en zet vrolijk de camera weer aan.
Ik heb geen zin om me aan te sluiten in de rij en zet de motor pal naast het water. In de verte komt de ferry aan en ik ga nog even lekker in de zon zitten. De ferry legt aan en er komt een stroom van auto's en vrachtwagens de kade oprijden. Op een gegeven moment mogen er weer auto's de ferry op en kan ik het toch niet laten om met de motor een sprong van de aanlegplaats af te maken, waarna menig geschrokken reiziger omkijkt vanwege de klap die ze horen. Ik zet de motor in een dek bovenin en loop als een ware matroos met een plunjezak onder m'n arm naar boven. Het schip is een stuk luxer als het vorige en er zijn een gelukkig minder passagiers. De meeste mensen hier komen terug van vakantie en komen uit Duitsland, Frankrijk en Italië.
Ik besluit om eens te kijken of er douches aan boord zijn, want ik zit nog steeds onder het zout van het zwemmen en dat is niet erg prettig. Na een tijd zoeken heb ik ze eindelijk gevonden. Helaas ben ik vergeten om in mijn grote tas een handdoek te stoppen. Gelukkig is het nog warm buiten en staat op zee een stevige wind, waardoor ik binnen de kortste keren droog ben. Net als een aantal andere reizigers heb ik mijn slaapzak en matje meegenomen en ga ik op het dek onder de sterrenhemel proberen te slapen. Het idee van de sterrenhemel valt helaas tegen, je kan een hoop sterren vinden, maar omdat het schip volop verlicht is kun je er maar weinig van zien. Het waait overigens ook nog stevig en moet ik een beschutte plek zien te vinden waar ik m'n mat kan uitrollen. Bij het poetsen van m'n tanden spuug ik over de reling, maar door de wind krijgt een man die verderop staat bijna de volle laag. Even later ga ik liggen en val gelukkig zo in slaap.
Ik word wakker van de zon die opkomt. Ook al is m'n bed wat aan de harde kant, is het heerlijk om zo wakker te worden. Het wordt langzaamaan steeds drukker op het dek en de zo'n begint steeds feller te branden. Bij de deur naar binnen hangt een ineteressant bord, waar in allerlei talen duwen op staat, maar in het engels staat er throw, oftewel gooi. Ik heb nog niemand de deur dicht horen gooien dus ik kan aannemen dat er geen engelsen aan boord zijn. Mijn verwachting is dat we een uur of 10 aankomen. Helaas klopt er niets van deze verwachting, want om 12 uur zijn we er nog niet. Dan bedenk ik me dat de aangegeven tijd op de poster van half 10 waarschijnlijk ook een vertrektijd was. Pas een uur of vier zie ik de kust weer en wordt er omgeroepen dat iedereen de cabines uit moet. Een tijdje later komen we in de haven aan. Ik moet eenmaal bij de motor aangekomen me weer enorm haasten met: omkleden, tassen overpakken en de motor losmaken. Er staan namelijk twee motoren vóór mij die pas weg kunnen als ik weg ben. Gelukkig ben ik snel klaar en kan ik de ferry af. Een nieuwe dag, een nieuw land, Italië. Waarschijnlijk zal ik er weinig van zien, ik heb me namelijk voorgenomen om in een paar dagen naar huis te rijden en dan een echt uit te rusten. Ik rij ferry af en typ dan naar huis in op m'n Garmin. Hij doet er een tijdje over om het te berekenen. Nog 1500 kilometer te gaan. Ik besluit er alvast een paar te doen en rij richting Bologna. Onderweg begint de kilometerteller die eerst al raar deed, maar daarna weer normaal was weer gek te doen. Als ik nu 110 rijd gaat hij over de 200. M'n Garmin heeft helaas ook weer kuren en valt na twee minuten aan te hebben staan weer uit. Zelfs het rechterknipperlicht doet het even niet meer, maar repareert gelukkig zich zelf weer.
Na een camping te hebben gevonden en met een paar Duitse motorrijders gepraat te hebben ga ik naar een locale pizzeria om een echte pizza te halen. Hij smaakt bijzonder goed, zeker na die dingen die ze de afgelopen weken aan me hebben voorgeschoteld. Bij de camping schrijf ik nog even dit stukje af en ga dan slapen.
Ik kom in de haven van Patras aan en ga op zoek naar de ferry kantoortjes. Bij een vertrekhal ga ik naar binnen. Er zit vreemd genoeg maar één maatschappij in het vrij grote gebouw. De vrouw achter de balie vertelt mij lachend na het vragen naar de vertrektijden van de ferry naar Ancona dat dit het gebouw van een busmaatschappij is geworden. De ferry's meren nu aan in de nieuwe haven een paar kilometer verderop. Ik rij erheen en stap weer een grote vertrek hal binnen. Deze keer is het gelukkig wel de juiste. Ik zie verschillende maatschappijen en verschillende bestemmingen op de borden. Even kijken, ik zie Bari, Ancona en Venetië. Ik ga bij de rij voor Bari staan en zoek in de tussentijd op waar dat is. Bari ligt een stuk zuidelijker nog als Ancona en Venetië. Venetië is eigenlijk de beste bestemming en ik ga de rij uit om te kijken wanneer de boot naar Venetië vertrekt. Dat is pas over een paar dagen. Ik ga verder navragen bij een maatschappij die naar Ancona vaart. Ik krijg te horen dat het schip vertraging heeft en een uur later aankomt als gepland. Het is half zes en het schip had om zes uur moeten vertrekken, maar komt nu pas om zeven uur aan. De vrouw achter de balie zegt dat als ik nog wat wil eten in het dorpje verderop, ik snel moet zijn, want ik moet nog door een controle, waar een grote rij voor staat. Als vanouds wordt het weer haastwerk, maar daar ben ik onderhand wel goed in geworden. Ik spring op de motor en ga verderop wat eten halen.
Bij terugkomst zet ik de motor op een parkeerterrein naast de gate, waar ik wat spullen in m'n waterdichte plunjezak bij elkaar zoek, zodat ik dit keer beter voorbereid het schip op kan. Tijdens het overpakken van de tas rijden er twee motorrijders door de gate die op hun achterwiel over het terrein op rijden. Zonder helm of enige vorm van bescherming gaat een van de twee onderuit. Hij heeft geluk, geen schrammetje te zien. Minder geluk heeft hij met het hoofd van de douane die hem flink op z'n sodemieter geeft. Even later komt de havenpolitie met de motor aanrijden en is het feest compleet. Na tien minuten flink praten vertrekken ze allemaal weer en gaan de mannen de ferry op. Voor mij is het ook een goede les, dit soort terreinen zijn namelijk een prachtige plek om eens wat wheelies te oefenen, maar dat laat ik nu wel zitten.
Ik sluit me aan in de rij voor de gate. Eerst moet ik m'n kaartje laten zien. Ik pak het kaartjes uit m'n portemonnee en geef per ongeluk met de kaartjes een briefje van 20 euro aan de bewaker. Die moet er even om lachen en geeft aan dat dit niet zo'n goed idee zou zijn. De rij is lang en plotseling zie ik een Nederlandse auto staan die mij vanmiddag inhaalde, mijn leedvermaak is groot als ik nadenk hoe lang hij heeft staan wachten en hoe ik nog lekker heb kunnen zwemmen. Om nog meer zout in de wonden te kunnen strooien vraag ik aan de bewaker of ik tussen de rij door mag rijden? Hij vindt het goed. Ik rij langs de Nederlander tussen de rij door en ben binnen de kortste tijd door de controle. Wel vraagt de douanebeambte of m'n camera uit staat? Maar natuurlijk staat hij nu uit. Ik rij de gate uit en zet vrolijk de camera weer aan.
Ik heb geen zin om me aan te sluiten in de rij en zet de motor pal naast het water. In de verte komt de ferry aan en ik ga nog even lekker in de zon zitten. De ferry legt aan en er komt een stroom van auto's en vrachtwagens de kade oprijden. Op een gegeven moment mogen er weer auto's de ferry op en kan ik het toch niet laten om met de motor een sprong van de aanlegplaats af te maken, waarna menig geschrokken reiziger omkijkt vanwege de klap die ze horen. Ik zet de motor in een dek bovenin en loop als een ware matroos met een plunjezak onder m'n arm naar boven. Het schip is een stuk luxer als het vorige en er zijn een gelukkig minder passagiers. De meeste mensen hier komen terug van vakantie en komen uit Duitsland, Frankrijk en Italië.
Ik besluit om eens te kijken of er douches aan boord zijn, want ik zit nog steeds onder het zout van het zwemmen en dat is niet erg prettig. Na een tijd zoeken heb ik ze eindelijk gevonden. Helaas ben ik vergeten om in mijn grote tas een handdoek te stoppen. Gelukkig is het nog warm buiten en staat op zee een stevige wind, waardoor ik binnen de kortste keren droog ben. Net als een aantal andere reizigers heb ik mijn slaapzak en matje meegenomen en ga ik op het dek onder de sterrenhemel proberen te slapen. Het idee van de sterrenhemel valt helaas tegen, je kan een hoop sterren vinden, maar omdat het schip volop verlicht is kun je er maar weinig van zien. Het waait overigens ook nog stevig en moet ik een beschutte plek zien te vinden waar ik m'n mat kan uitrollen. Bij het poetsen van m'n tanden spuug ik over de reling, maar door de wind krijgt een man die verderop staat bijna de volle laag. Even later ga ik liggen en val gelukkig zo in slaap.
Ik word wakker van de zon die opkomt. Ook al is m'n bed wat aan de harde kant, is het heerlijk om zo wakker te worden. Het wordt langzaamaan steeds drukker op het dek en de zo'n begint steeds feller te branden. Bij de deur naar binnen hangt een ineteressant bord, waar in allerlei talen duwen op staat, maar in het engels staat er throw, oftewel gooi. Ik heb nog niemand de deur dicht horen gooien dus ik kan aannemen dat er geen engelsen aan boord zijn. Mijn verwachting is dat we een uur of 10 aankomen. Helaas klopt er niets van deze verwachting, want om 12 uur zijn we er nog niet. Dan bedenk ik me dat de aangegeven tijd op de poster van half 10 waarschijnlijk ook een vertrektijd was. Pas een uur of vier zie ik de kust weer en wordt er omgeroepen dat iedereen de cabines uit moet. Een tijdje later komen we in de haven aan. Ik moet eenmaal bij de motor aangekomen me weer enorm haasten met: omkleden, tassen overpakken en de motor losmaken. Er staan namelijk twee motoren vóór mij die pas weg kunnen als ik weg ben. Gelukkig ben ik snel klaar en kan ik de ferry af. Een nieuwe dag, een nieuw land, Italië. Waarschijnlijk zal ik er weinig van zien, ik heb me namelijk voorgenomen om in een paar dagen naar huis te rijden en dan een echt uit te rusten. Ik rij ferry af en typ dan naar huis in op m'n Garmin. Hij doet er een tijdje over om het te berekenen. Nog 1500 kilometer te gaan. Ik besluit er alvast een paar te doen en rij richting Bologna. Onderweg begint de kilometerteller die eerst al raar deed, maar daarna weer normaal was weer gek te doen. Als ik nu 110 rijd gaat hij over de 200. M'n Garmin heeft helaas ook weer kuren en valt na twee minuten aan te hebben staan weer uit. Zelfs het rechterknipperlicht doet het even niet meer, maar repareert gelukkig zich zelf weer.
Na een camping te hebben gevonden en met een paar Duitse motorrijders gepraat te hebben ga ik naar een locale pizzeria om een echte pizza te halen. Hij smaakt bijzonder goed, zeker na die dingen die ze de afgelopen weken aan me hebben voorgeschoteld. Bij de camping schrijf ik nog even dit stukje af en ga dan slapen.
