Cios - Athene

Ik vertrek bij m'n hotel richting de ferry. Eigenlijk ben ik wat aan de late kant, maar met de voorgeschreven vertrektijden is er vaak nog veel tijd over. Ik rij het haventerrein op en een bewaker wijst de weg naar waar ik heen moet. Ik parkeer m'n motor naast de motoren van een avontuurlijk motorechtpaar uit Duitsland. Ze zijn vanuit Duitsland door de Balkan naar Griekenland gereden en gaan nu via Italië terug naar Duitsland. Ze zijn verbaasd over de kleine benzinetank die ik bij me heb en vragen of ik daar bij de grenzen geen problemen mee heb gehad? Euuhh nee eigenlijk niet. Het is inderdaad wel verbazend dat geen enkele douanebeambte naar of in de tank heeft gekeken, want je kan er eigenlijk van alles in kwijt. Gelukkig dus maar dat niemand zich er druk ober heeft gemaakt.

We gaan aan boord, waar de motor tussen de vele andere motoren en scooters komt te staan. Tijdens het varen mag je niet bij je auto of motor, dus pak ik een tas met daarin de balangrijkste spullen. Ik ga naar boven, waar de cabines en de open dekken zijn. Ik heb net als bijna iedereen hier geen cabine. Alle dekken zitten vol met Grieken en toeristen. Er is dan ook geen enkele stoel beschikbaar. Het eerste uur loop ik rond over het schip en bekijk ik alle mogelijke plekken om even te gaan zitten of liggen. Om de stuurhut van binnen te bekijken is hier helaas geen optie, al ver voordat je ook maar in de buurt komt zitten er al gesloten deuren. Ik besluit ergens in een van de gangen te gaan liggen. Na een tijdje ben ik de gang zat, er zijn te veel mensen die langs lopen. Ik ga een aantal dekken omhoog waar ik een betere plaats vind om te liggen. Ik leg m'n tas neer en ga languit op de grond met m'n hoofd op de tas liggen. Na een half uurtje ben ik het zat, ik wil een cabine hebben. Ik ga naar de receptie en vraag of ik nog een cabine kan krijgen, gelukkig kan dat nog. Ik loop met de steward, of weet ik veel hoe zo iemand aan boord van een ferry heet mee naar de cabine. Hij draait de sleutels in het slot, en ik word dan wakker in de gang waarin ik languit lag te slapen, naast een steward die de net deur openmaakt waar ik met m'n benen tegen aan lag. Hij zegt it's oké my friend, you can go back to sleep.

Ik kan niet meer slapen, de tas waarop ik lag ligt niet echt lekker. Ik ga naar boven om te kijken naar wat er buiten te beleven is. Op het bovenste dek vind ik dan net twee lege stoelen, die vreemd genoeg door niemand bezet zijn, terwijl er wel mensen rondlopen. Ik ga zitten en twee minuten later weet ik waarom er niemand op ging zitten. Er komen twee kleerkasten de trap op lopen die zo te zien op de stoelen zaten waarop ik nu zit. Ik blijf strak voor me uit kijken naar de Griekse eilandjes die aan me voorbijglijden. Jammer mannen, het is net stoelendans, opgestaan, plaatsje vergaan. Ze gaan dan ook weer terug naar beneden en ik blijf lekker zitten.
Iets wat ik vooraf vergeten te vragen was, is hoe lang de reis gaat duren. Ik ben al een paar uur onderweg en ga dan maar eens op m'n Garmin kijken hoe ver het nog is. Tot m'n schrik kom ik erachter dat het nog een goede 250 kilometers varen is. Gelukkig varen we ongeveer 48 km/u en heb ik nog zo'n vijf uur te gaan. Dus ga ik maar simpelweg naar het voorbijglijdende landschap turen.

Na een lange tocht komen we eindelijk in Piraeus aan, de havenstad die naast/in Athene ligt. Ik rij de ferry af en rij zonder enig idee te hebben waar ik heen moet of waar ik heen ga, de meute motorrijders maar achterna. Bij een stoplicht kijk ik snel op de gps, waar ik ben en waar ergens de stad aan het water ligt, in de hoop hier een hotel te vinden. Na een kwartiertje door de drukke straten van Athene heb ik het water gevonden en ja hoor ook een hotel.
De dame van het hotel is erg aardig en is zelfs alle Nederlanders dankbaar. Mmmm, wat heeft de heer Dijsselbloem in mijn afgelopen drie weken vakantie nu weer gedaan dat in ieder geval één Griek blij is?? Waarschijnlijk betekent dit weer belastingverhoging aan mijn kant. Daarom besluit ik maar eens stevig te onderhandelen over de prijs van de eigenlijk al goedkope kamer. Het lukt, zomaar kan ik er een tientje eraf te krijgen. Dat is dan in ieder geval mooi meegenomen. Het is best een goed hotel en ik heb een kamer met uitzicht op de haven. Zoals gewoonlijk zeul ik de tassen naar boven en plof ik met een zucht van verlichting op het bed.

De dame achter de balie kan me een restaurantje aanbevelen waar je goede souvlaki kan eten. Ik besluit er heen te gaan en die souvlaki, waarvan ik geen idee heb wat het is en hoe het eruitziet te proberen. De souvlaki is een soort halve rol met daarin vlees, tomaat en andere groentes. Het smaakte echt super en ik ga weer terug naar het hotel om te zorgen dat de foto's die ik de afgelopen week gemaakt heb op de blog terecht komen.