Antalya - Fethiye
7 augustus 2015 - Fethiye, Turkije
Vandaag ben ik vertrokken vanuit Antalya. De straten zijn erg druk en het is bijzonder warm. Ik rij Antalya uit met het plan om dan verder langs de kust naar het westen te rijden. Bij het inrijden van het eerste kustplaatsje wacht mij een nare verassing, de hele kustlijn is volgebouwd met resorts. Zo vol dat er bijna geen vrij stukje strand te vinden is. Dit soort van massatoerisme heb ik een absolute hekel aan, vooral als je net voor je gevoel het ongerepte turkije heb ontdekt en dan op een plek komt waar zelfs een compleet resort is ingericht met alle Nederlandse toeristische attracties, met een groot bord Amsterdam centraal boven de receptie. Ik denk maar aan een ding en dat is vluchten. Ik rij vol gas weg van deze plaats, waarna ik de straat met geschrokken toeristen van de knallende uitlaat achter me laat. Ik ga de snelweg op en verlang dan weer terug naar de rustige kust bij de zwarte zee. Gelukkig kom ik erachter dat niet de hele kust zo is, maar alleen het stuk bij de golf van Antalya. Verderop rijd ik over een prachtige kustweg met daarnaast een diepblauwe zee.
Ik stop bij de shell om te tanken, waar zoals gewoonlijk in Turkije het tanken nog door de pompbediende gebeurd. De pompbediende is erg geïnteresseerd in de hittewerende tape die rond m'n uitlaat zit. Nog voordat ik hem kan waarschuwen pakt hij de uitlaat vast. Tsssjjj, aaahhhh, ja die is heet ja. Gelukkig valt het mee, een lichte brandwond, dat is alles. Even later staat hij weer te tanken.
Op de snelweg begint het teer al te smelten, het is bizar heet. Het voelt alsof je met een föhn in je gezicht geblazen wordt. In een dorpje verderop geeft een thermometer 44 graden in de schaduw aan, dus zal het op de snelweg nog wel een stuk heter zijn. Ik besluit m'n nek nog eens in te smeren met zonnebrand en wat lippencreme op te doen. Helaas kon ik er achter dat de lippencreme door de hitte in een napalm achtige substantie is veranderd en ik m'n lippen er aan brand.
Opeens staat m'n Garmin uit. Iets wat regelmatig gebeurd, doordat meestal de stekker lostrild. Ik geef de stekker een duw en hij komt weer tot leven. Bij het opstarten komt er een foutmelding tevoorschijn. Mmmm dat is vreemd. Ik druk op ok en dan blijkt dat het hele apparaat gereset is. In het begin vrees ik voor het ergste, maar gelukkig is hij binnen tien minuten zo weer gemaakt dat ik verder kan. Het is wel vervelend dat hij alle oude data en instellingen is kwijtgeraakt.
In Fethiye ga ik op zoek naar een hotel. Ik rij bij een aantal langs, maar besluit dan toch om verder te zoeken. Een kilometer verderop besluit ik dat ik eigenlijk geen zin heb om nog verder te zoeken als ik een groot bord zie met het volgende: cheeseburger an fries, 15 lira (5 euro) beer 6 lira(2 euro). Daar ga ik me wel thuisvoelen denk ik bij mezelf. Ik check in bij een jonge Engelse gast die kennelijk een van de managers is. M'n hotelkamer stelt niets voor, maar ik heb wel een balkonnetje, het is schoon, ze hebben een zwembad en ik betaal er 25 euro per nacht voor.
Ik ga wat eten halen bij een festaurantje verderop in het dorp. Al twee dagen lang wil ik pizza eten, maar ik kon het nergens zo gauw vinden. Eindelijk gevonden. Ik krijg een pizza die werkelijk zo uit een doos van de ah zou kunnen glijden. Bij de eerste hap blijkt dat ze ook nog eens niet goed op de doos hebben gekeken hoe lang die in de oven moet, want hij is nog rauw. Eigenlijk wil ik nog aan de ober vragen of dit nu dr oetker, wagner of een Turks huismerk is? Om de sfeer er toch in te houden doe ik het niet.
Bij terugkomst in het hotel blijkt dat de bar naast het zwembad erg in trek is bij de Engelse expats is. Even later zit ik met Sam, de hotelmanager en een aantal Engelsen te praten.Sam blijkt met een paar maten op de fiets vanuit turkije naar zuid Afrika te hebben gefietst. Een aantal machtige interessante verhalen volgen, waarna ik aan de beurt ben. Ik vertel over m'n reis, en daarna wat voor werk ik doe. Ik vertel dat ik bij een waterboard (waterschap) werk en het onderhoud aan de dijken doe. Waarna de vraag volgt of het Hantje brinker verhaal echt gebeurd is(het jongetje met de vinger in de dijk). Ik vertel dat het niet echt gebeurd is, maar dat ik zelf wel ooit een lek in de dijk door m'n hand voor een pijp te stoppen, I Just put me hand in front of it and it stopped. Ze liggen werkelijk krom van het lachen en zo gaat het de hele avond door.
Ik stop bij de shell om te tanken, waar zoals gewoonlijk in Turkije het tanken nog door de pompbediende gebeurd. De pompbediende is erg geïnteresseerd in de hittewerende tape die rond m'n uitlaat zit. Nog voordat ik hem kan waarschuwen pakt hij de uitlaat vast. Tsssjjj, aaahhhh, ja die is heet ja. Gelukkig valt het mee, een lichte brandwond, dat is alles. Even later staat hij weer te tanken.
Op de snelweg begint het teer al te smelten, het is bizar heet. Het voelt alsof je met een föhn in je gezicht geblazen wordt. In een dorpje verderop geeft een thermometer 44 graden in de schaduw aan, dus zal het op de snelweg nog wel een stuk heter zijn. Ik besluit m'n nek nog eens in te smeren met zonnebrand en wat lippencreme op te doen. Helaas kon ik er achter dat de lippencreme door de hitte in een napalm achtige substantie is veranderd en ik m'n lippen er aan brand.
Opeens staat m'n Garmin uit. Iets wat regelmatig gebeurd, doordat meestal de stekker lostrild. Ik geef de stekker een duw en hij komt weer tot leven. Bij het opstarten komt er een foutmelding tevoorschijn. Mmmm dat is vreemd. Ik druk op ok en dan blijkt dat het hele apparaat gereset is. In het begin vrees ik voor het ergste, maar gelukkig is hij binnen tien minuten zo weer gemaakt dat ik verder kan. Het is wel vervelend dat hij alle oude data en instellingen is kwijtgeraakt.
In Fethiye ga ik op zoek naar een hotel. Ik rij bij een aantal langs, maar besluit dan toch om verder te zoeken. Een kilometer verderop besluit ik dat ik eigenlijk geen zin heb om nog verder te zoeken als ik een groot bord zie met het volgende: cheeseburger an fries, 15 lira (5 euro) beer 6 lira(2 euro). Daar ga ik me wel thuisvoelen denk ik bij mezelf. Ik check in bij een jonge Engelse gast die kennelijk een van de managers is. M'n hotelkamer stelt niets voor, maar ik heb wel een balkonnetje, het is schoon, ze hebben een zwembad en ik betaal er 25 euro per nacht voor.
Ik ga wat eten halen bij een festaurantje verderop in het dorp. Al twee dagen lang wil ik pizza eten, maar ik kon het nergens zo gauw vinden. Eindelijk gevonden. Ik krijg een pizza die werkelijk zo uit een doos van de ah zou kunnen glijden. Bij de eerste hap blijkt dat ze ook nog eens niet goed op de doos hebben gekeken hoe lang die in de oven moet, want hij is nog rauw. Eigenlijk wil ik nog aan de ober vragen of dit nu dr oetker, wagner of een Turks huismerk is? Om de sfeer er toch in te houden doe ik het niet.
Bij terugkomst in het hotel blijkt dat de bar naast het zwembad erg in trek is bij de Engelse expats is. Even later zit ik met Sam, de hotelmanager en een aantal Engelsen te praten.Sam blijkt met een paar maten op de fiets vanuit turkije naar zuid Afrika te hebben gefietst. Een aantal machtige interessante verhalen volgen, waarna ik aan de beurt ben. Ik vertel over m'n reis, en daarna wat voor werk ik doe. Ik vertel dat ik bij een waterboard (waterschap) werk en het onderhoud aan de dijken doe. Waarna de vraag volgt of het Hantje brinker verhaal echt gebeurd is(het jongetje met de vinger in de dijk). Ik vertel dat het niet echt gebeurd is, maar dat ik zelf wel ooit een lek in de dijk door m'n hand voor een pijp te stoppen, I Just put me hand in front of it and it stopped. Ze liggen werkelijk krom van het lachen en zo gaat het de hele avond door.
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
