Konya - Antalya

4 augustus 2015 - Antalya, Turkije

Vandaag vertrek ik vanuit Konya naar Antalya. Ik rijd nog een rondje door het centrum van Konya en kom er dan achter dat in Konya, net als alle andere grote steden in Turkije het asfalt spekglad is. Het maken van scherpe bochten geeft problemen, waardoor ik met een slakkengang erdoorheen moet. Dit is overigens geen probleem voor de auto's die achter me rijden en die toeteren dan vaak omdat ik te langzaam ben. Het enige voordeel is dat je bij het stoplicht gemakkelijk met gierende banden kan wegrijden, wat en grote indruk op de Turken maakt. Ik rijd over de snelweg door maar Beysvehir. Bij Beysvehir stop ik om uit te rusten en naar het grote meer te kijken. Er komt even later een oude turkse man aanlopen die mij in het vloeiend Duits vraagt waar ik vandaan kom, waar ik heen ga, wat ik van Turkije vind en of hij me ergens bij kan helpen. Hij vertelt ook dat dit meer de op een na grootste zoetwatervoorraad is in Turkije.
Het grappige is dat hoewel er vrij veel Nederlandse auto's rijden, ik tot nu toe nog maar een keer in het Nederlands ben aangesproken en wel tig keer in het Duits, door turken die in Duitsland gewerkt hebben.

Ik neem een binnendoor weg richting Antalya, die mij door de bergen leidt. Onderweg ga ik in een klein dorpje eten en bestel Pide in het restaurantje, maar ik heb eigenlijk geen idee heb wat het is. Het valt gelukkig mee, het is een pizza achting ding, maar er zit niet veel smaak aan.

Onderweg maak ik nog wat filmpjes met m'n onderwatercamera, die ik aan m'n selfie stick laat hangen. Op een gegeven moment wordt je wat makkelijker met je spullen. Totdat ik wat langs m'n been voel glijden en ik probeer te voelen of de camera er nog is. Hij is weg!! Naast de weg is een diep ravijn en ik vrees voor het ergste. Ik draai om en ga dan zoeken langs de weg. Even verderop krijg ik weer hoop, ik zie iets liggen dat op de camera lijkt, maar het is alleen lege behuizing. Neeeehhhh klinkt het in het ravijn. Ik kijk nog even verder en zie dan dat wonder boven wonder het camera'tje in de takken van een klein strikje is blijven hangen, gelukkig.
Het kwijtraken van de camera is wel erg, maar die is op zich te vervangen, maar een aantal uur aan beeldmateriaal is niet zo gauw te vervangen.

Ik ga weer verder en kom dan op een hele steile bergpass met schitterende uitzichten. Bovenop de berg zie ik dan eindelijk de middellandse zee. Doordat het boven op de bergen nog vrij warm is krijg ik het idee dat de bergen waarschijnlijk niet zo hoog zijn, anders was het wel koeler. Naar mate ik verder naar beneden rij kom ik erachter dat de bergen toch wel hoog zijn, maar dat het beneden werkelijk bloedheet is. S'ochtends had ik eigenlijk nog een beetje het idee dat ik wel aardig gewend was geraakt aan de warmte, maar helaas nog niet aan de hitte van Antalya.

Ik kom aan in Antalya, een vrij moderne en niet heel mooie stad vol toeristen. Ik ga in de oude hotel wijk, waar geen auto's mogen rijden, met de motor in en bevind me dan in een doolhof, waarin ik m'n hotel moet vinden. Onderweg kom ik ook nog de politie tegen die vreemd opkijken als ze mijn verschijning zien, maar ze laten me doorrijden.Gelukkig weet ik het na een paar keer te vragen te vinden. En kan ik eindelijk weer uitrusten.

Foto’s

4 Reacties

  1. Leanne:
    4 augustus 2015
    Jij hebt meer geluk met de politie ;) wij hebben al een prent te pakken dankzij corrupte agenten. .. gelukkig konden we afdingen net zoals overal. Ipv 350 rm maar 100 rm --》ong 25 euro
  2. Alie:
    5 augustus 2015
    Hey Carl,
    Net heel je reisverslag gelezen. Je kan wel een boek schrijven man. Ik moet Arie geloof ik maar eens goed aankijken zodat hij zn moterrijbewijs gaat halen, dan kunnen wij ook zo'n trip gaan maken. Gaaf hoor. Doe wel voorzichtig.
  3. Hannie Bachmann:
    6 augustus 2015
    Hallo Karl,
    Wat een spannende reis doe je!
    Leuk, dat we je kunnen volgen!
    Dag!
    Tante Hannie
  4. Johandaudeij:
    8 augustus 2015
    Ha CArl.Schitterend allemaal,Ik heb al je verslagen zojuist gelezen.Ik ben super jaloers op je !!!!!!!!!!.Het leest als een spannend boek.Frappant dat je dat cameraatje weer gevonden had,dan kunnen wij misschien die filmpjes nog eens bekijken bij jou thuis.Leuk ook dat je spontaan zo vrienden maakt overal.Ik wens je nog veel spannende en vele mooie kilometers te gaan .Op hoeveel staat je teller? MTVRGR van ome johan en tante ria. AJOTO!!!!.