Istanbul - Karasu

Vanochtend geniet ik eerst nog even van een stevig ontbijt, waarna ik vertrek richting de zwarte zee kust. Ik neem de ferry naar de overkant naar de andere kant van istanbul en ben nu echt in Azië. Omdat ik mijn matig gelastte standaard nog niet echt vertrouw besluit ik nog langs de kawasaki dealer te gaan om te kijken of ze een nieuwe voor me hebben. Helaas hebben ze die niet op voorraad en kijken we de standaarden die ze voor andere modellen nog hebben. Tsja, de een is te lang en de ander te kort. We besluiten de te lange er op te zetten en het daarmee te proberen. Deze blijkt echter veel te lang te zijn waardoor de motor precies rechtop staat. We besluiten om hem eraf te halen en een stuk af te zagen. Plotseling is de monteur verdwenen met mijn standaard en komt hij een half uur later terug met een ingekorte standaard, waar ik niet helemaal blij mee ben, want hij is weer doorgezaagd en aan elkaar gelast. Gelukkig valt het mee, want er is een stalen pijp binnenin gezet. Bij het monteren blijkt dat de haak waar de veer aan vast zit te hoog is, waardoor de monteur weer een half uur weg is en terug komt met de haak aan de goede kant. Helaas blijkt dan dat de haak niet hoog genoeg zit waardoor het standaard niet volledig omhooggevallen gaat. Volgens de werkplaatsmanager, waarvan het de eerste werkdag is moet het perfect. Maar niet voordat ik gegeten heb, omdat hij blijft aandringen en ik toch wel honger krijg zeg ik ja. De monteur neemt mij mee naar een kantoorflat om de hoek, waar ik onverwachts naar binnen ga. Vragen waar we heen gaan heeft toch geen zin, de monteur spreekt alleen Turks en ik vind het wel best. We nemen de lift en komen na een aantal gangen door te hebben gelopen aan in een bedrijfsrestaurant, waar de monteur voor mij vorstelijk veel eten staat op te scheppen. Het eten met de monteur lijkt wel een wedstrijd, waar ik graag aan mee doe. Het eten smaakte super en we gaan weer terug naar de werkplaats. De monteur vertrekt weer op z'n brommer en komt een poosje later terug met de uiteindelijk prachtige standaard. Nadat dit alles een uur of drie geduurd heeft kan ik eindelijk weer verder met mijn reis. Ik ga eindelijk van de straten van istanbul weg en kom op een nog slechtere weg waar op een vrij lang stuk hordes vrachtwagens rijden die allemaal haast lijken te hebben. Een stuk verderop wordt het gelukkig rustiger en rijd ik over prachtige kronkelwegen door het heuvellandschap langs de zwarte zee.

Tijdens het rijden kom ik een meid tegen die vanaf Wenen naar Georgië fiets, waar haar vriend haar ophaalt. We besluiten om in de volgende stad af te spreken en ze vraagt of ik alvast een goedkoop en goed hotel kan vinden. Ik rijd door en ga al op zoek naar een hotel. Ik kom aan in een stad vol van vergane glorie en even later vind ik een hotel dat iets boven dat niveau uitsteekt. Ik krijg een familyroom voor vier personen aangeboden die ik nu deel met Iona. Ze komt oorspronkelijk uit Australië en woont nu in Berlijn. De laatste dagen is ze vanaf istanbul naar hier gereden en heeft onderweg helaas wat nare ervaringen opgedaan met mensen die haar bleven volgen. We gaan zwemmen in de zee en eten daarna bij het hotel. Het hotel licht vlak aan zee en tegen de boulevard aan, waar nu de lokale patsers hun wagens met kerstverlichting showen.

Morgen ga ik verder langs de kust richting amasra en Samsun.