Ihlara - Konya

Vandaag vertrek ik vanuit Ihlara richting Antalya. Onderweg maak ik nog een paar foto's van de prachtige vallei niet ver van het hotel. Ik besluit een omweg te maken naar het Tuz golü, een groot zoutmeer. Het is een heel bizar gezicht, bij het eerste zien van de vlakte lijkt het alsof de horizon twee kilometer verderop ophoudt. De vlakte is gigantisch, ongeveer 80 bij 40 km .Er lopen vanaf de weg een paar kleine landweggetjes naar de vlakte en het laatste stuk moet ik door een geploegde akker heen rijden. Ik rij de vlakte op en kom er dan achter dat er onder de zoutlaag een laag bagger licht, waar de banden een paar cm in zakken. Dan nog wel te bedenken dat ik eerst nog even dacht te checken of het wel hard was, maar ik was weer eens te gretig. Snel ploeg ik weer terug naar het hogere gedeelte en ga dan kijken of het verderop wel harder is. Het blijkt dat de stukken bij de rand zacht zijn en het verderop wel te berijden is. Ik rij weer de vlakte op en verderop gaat het inderdaad prima. Ik ga nog wat harder rijden en vindt het prachtig. Totdat een paar honderd meter verderop het een stuk zwaarder gaat en de motor dieper wegzakt, waarna ik met de theorie in m'n hoofd, van hoe harder je gaat, hoe beter het gaat, flink gas geef, waarna het beter gaat. Totdat de bodem nog zachter wordt en ik diep wegzak in de bagger. Ik moet afstappen en de motor terugduwen naar het betere stuk. Ik ga weer terug naar de weg en besluit dat dit geen great succes was. Verderop kom ik een andere motorrijder tegen die net bij de benzinepomp z'n motor staat af te spuiten. Hij spuit gelijk ook de dikke zoute bagger van mijn motor af en verteld me dan dat er verderop een beter stuk is waar je over heen kan rijden. Ik rij nog een paar mooie rondjes over de vlakte en besluit dan verder te gaan naar Konya. Onderweg op de snelweg haal ik een paar jongens in die op hun 150 cc motortjes over de vluchtstrook rijden. Ik groet ze en ga verder. Even later komt een van de jongens, zonder helm, zonder motor pak, letterlijk plat liggend op z'n motor op de linkerbaan met 130 km/u mij voorbijrijden. Ik haal hem weer in en probeer duidelijk te maken dat het geen wedstrijd is, maar hij begrijpt het niet en rijd vrolijk verder. Ik laat het erbij zitten en rijd verder door het eindeloze steppelandschap richting Konya.

Konya is de stad waar de zogeheten whirling dervishes vandaan komen, dat zijn die mannen die in jurken rondjes draaien. Ik check in bij m'n hotel en ga dan verderop wat eten.